اخبار محرمانه - فارس / «بنی‌صدریسم» چیست؟ ایده‌ای است که «ابوالحسن بنی‌صدر» رئیس‌جمهور وقت، هنگام آغاز هجوم بعثی‌ها به
ایران در سر داشت و پیش‌از آن در
ایران سابقه نداشت. ایده چه بود؟ بنی‌صدر می‌گفت: دشمن می‌آید؟
خب بگذارید بیاید و هر چقدر می‌خواهد، تصرف کند. ولی بعد ما می‌رویم و شکایت می‌کنیم و مذاکره می‌کنیم و اگر دیپلماسی به جایی نرسید، آن‌وقت نیروهایمان را جمع می‌کنیم و می‌رویم و متصرفات دشمن را پس می‌گیریم!
بنی‌صدر چون خودش مرد میدان نبود، حتی در مقابل «دیوانه بغداد» هم به دیپلماسی معتقد بود و معلوم است این ایده نه در میان دولتمردان انقلابی و نه میان مردم
ایران اصلا نه‌تنها طرفدار نداشت بلکه همه مخالف بودند؛ «چقدر این نماینده‌های خوزستان در مجلس داد زدند و از ته دل گریه کردند. پاسداران آنجا داد می‌‌کشیدند و خواستشان این بود که یک واحد ارتشی برای حمایت از نیروهای درگیر به آنجا برود. بنی‌صدر می‌گفت نمی‌توانیم بفرستیم و نداریم. سعی او بر این قرار گرفته بود که خرمشهر و آبادان را بدهیم و نیروهایمان را در شمال حفظ کنیم و بعد که برخود مسلط شدیم، شهرها را پس بگیریم».
حالا مردمی که مرد میدان بودند و بنی‌صدریسم را قبول ندشتند علیه آن چه سلاحی داشتند؟ برنو، کوکتل مولوتف، دست‌های خالی، غیرت و جانی فدای میهن.
تکاوران ارتش در حال برنامه‌ریزی برای دفاع در برابر تهاجم دشمن
بنی‌صدر به ارتش چه گفته بود؟
آن‌روزها بنی‌صدریسم عملا میدان را خالی و کشور را بی‌دفاع کرده بود، اما ایران، بی‌دفاع محض هم نبود و هیچ‌وقت نماند ان‌شاء‌الله. چه کسانی در میدان بودند؟ تکاوران ارتش بودند که خودشان می‌جنگیدند و به دیگران هم آموزش می‌دادند که چگونه با کمترین امکانات بجنگند. همین تکاوران وقتی محاصره خرمشهر کامل شده بود با کمک مدافعان شهرها تانک‌های عراقی را از کار می‌انداختند و نمی‌گذاشتند شهر اشغال شود.
عکسی از مدافعان شهرها در حال ساخت کوکتل مولوتف
مدافعان شهرها جوان‌ترهای مردم بودند و هر کسی که سلاحی یافته بود یا نیافته بود و ایستاده بود جلوی دشمن. اینها معمولا تفنگ و فشنگ گیرشان نمی‌آمد و با کوکتل مولوتف می‌رفتند به دیدار تانک‌های عراقی. سپاهی‌ها هم بودند که البته تحریم شده بودند از طرف بنی‌صدر و دست خالی بودند و کنار مردم و مدافعان شهرها می‌جنگیدند و چه خون‌های گرامی که بر وجب وجب این خاک افشانده شد؛ «بچه‌های سپاه... شب‌ها شبیخون می‌زدند یا کارهای چریکی انجام می‌دادند. روزها استراحت می‌کردند و مجددا همین حرکت را تکرار می‌کردند. سلاح آنچنانی هم در اختیار نداشتند. با اسلحه ام1 و بعدها ژ3 حمله می‌کردند. معمولا هم شب‌ها حمله می‌کردند چون روزها در تیررس ارتش مجهز و کلاسیک عراق قرار داشتند... بچه‌ها می‌رفتند داخل انبار مهمات ارتش مهمات جنگی برمی‌داشتند. بنی‌صدر به ارتش گفته بود که به سپاه ادوات ندهید. ما اینگونه مهمات جمع می‌کردیم. بعضی از عزیزان ارتشی هم با ما هماهنگ بودند و مهمات در اختیار ما قرار می‌دادند. وقتی ماجرا را بنی‌صدر می‌فهمید ارتشی‌هایی را که با ما همکاری کرده بودند مورد غضب قرار می‌داد ».
عشایر غرب با برنوهایشان جلوی ارتش بعثی عراق ایستادند و پیشروی دشمن کند شد
جنگ به شکل خانوادگی!
در جبهه غرب نیروهای کمکی هم بودند؛ عشایر بودند با «برنو»هایشان و غیرت هزاران هزار ساله‌شان. اینگونه بود که مشهور است ارتش بعثی تا پیش‌از رسیدن به گیلانغرب می‌تاخت، ولی پشت دروازه‌های این شهر از نفس افتاد و تازه فهمید چه کار دشواری در پیش دارد و رسیدن به تهران آنطور که صدام وعده داده بود، اصلا حرف مفت بود؛ «در تاریکی اوایل صبح، مردم گیلانغرب پریشان و مضطرب از خواب پریدند و صدای ادوات زرهی دشمن را شنیدند. هوا که روشن شد تجمع نیروهای عراقی همه جا مشاهده می‌شد.
حدود ساعت 9 صبح بود که ستون‌هایی از دود در پایین‌دست شهر به هوا برخاست. مردم شهر ابتدا تصور می‌کردند نیروهای بعثی شهر را به آتش کشیده‌اند، اما بعد مشخص شد که جوانان گیلانغربی به‌صورت خودجوش به ارتش عراق حمله کرده‌اند و ادوات و خودروهای نظامی آنان را به آتش کشیده‌اند... کارِ جنگ در گیلانغرب به شکلی خانوادگی پیش می‌رفت؛ پسران و پدران و برادران و شوهران، اسلحه به دست در برابر دشمنِ بی‌رحم می‌جنگیدند و مادران و دختران و خواهران و همسران با پختنِ غذا و رساندن آذوقه به خط نبرد و رسیدگی به مجروحان، به یاری آنان می‌شتافتند».
آن روز پیام روح‌الله
ایران هم از راه رسید و خجستگی و روشنایی بود برای دل‌ها: «ما متکی به خدا هستیم و با اتکا به خدا از هیچ‌چیز ترسی نداریم».
مردم
ایران در نهایت به شیوه بنی‌صدر برای مقابله با هجوم رژیم بعثی نامی جز خیانت نتوانستند بدهند