اخبار محرمانه - شرق /متن پیش رو در شرق منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تایید آن نیست
علی ایوبی/ هشت سال گذشت؛ هشت سال از زمانی که مردم به تدبیر و امید حسن روحانی دل بستند تا روی خوش زندگی به سمت آنان برگردد. برجام، کلید روحانی بود که دولت اول او برای مردم به ارمغان آورد اما در دولت دوم در قفل شکست. روز گذشته کابینه رئیس‌جمهور برای آخرین بار کنار هم نشستند و راه طی‌شده را مرور کردند و دست آخر پایان جلسه را با خبرنگاران شریک شدند و البته عکس یادگاری را به تنهایی گرفتند.
ظریف: به دانشگاه می‌روم
ظریف بی‌شک محبوب‌ترین شخصیت دولت حسن روحانی در میان خبرنگاران بود؛ این را از سؤال‌های پیاپی آنها و عکس‌ها و سلفی‌هایی که با او گرفته شد، می‌توان فهمید. وزیر همیشه‌خندان کابینه نیز بیشتر از بقیه وزرا در میان خبرنگاران ماند و آخرین روز جلسه حیاط دولت را در کنار آنان گذراند. خبرنگاری از
ظریف پرسید آیا به کابینه جدید دعوت شده‌اید؟ که او به شوخی پاسخ داد: «ما دعوت شده‌ایم که برای کابینه جدید دعا کنیم و همین کار را هم خواهیم کرد». وزیر خارجه درباره اینکه بعد از وزارت به کجا خواهد رفت، گفت: «دانشگاه. چه جایی بهتر از دانشگاه؟».
ظریف همچنین در پاسخ به این پرسش که در دوران وزارت خود چه کاری بوده که دوست داشته انجام شود اما نشده، عنوان کرد: «دلم می‌خواست سرمایه بسیار بیشتری را به کشور جذب کنیم. می‌دانید که 85 میلیارد دلار پیشنهاد سرمایه‌گذاری بود. دلمان می‌خواست می‌توانستیم این سرمایه‌ها را برای خدمت به مردم
ایران جذب کنیم که اگر فرصت کرده بودیم جذب کنیم حتما تحریم
ایران دشوارتر می‌شد».
قطعا مهم‌ترین سؤالی که می‌توان از وزیر خارجه پرسید ماجرای ادامه برجام است،
ظریف در‌این‌باره گفت: «رفع تحریم‌ها یکی از مهم‌ترین نیازهای کشور بود، بدون اینکه کشور بخواهد چشمش به خارج باشد. ما به عنوان دستگاه دیپلماسی وظیفه داریم بار را از روی دوش اقتصاد کشور برداریم. تلاش‌هایی هم کردیم و موفقیت‌هایی هم در دو سال اول بود که نتیجه‌اش در رشد بی‌سابقه کشور خود را نشان داد اما متأسفانه بدعهدی آمریکایی‌ها بود که در نامه اخیر به دبیرکل سازمان ملل سابقه آن از شهریور سال 95 را ثبت کردیم و این بدعهدی‌ها به صورت یک کتاب هم در روزهای آتی منتشر می‌شود».
او ادامه داد: «این نشان می‌دهد که ما تلاش خود را کردیم و عوامل بیرون دولت و کشور مانع از این شد که به نتیجه‌ای که می‌خواستیم برسیم. در حوزه‌های دیگر از‌جمله دیپلماسی اقتصادی و افزایش اعتبار ایرانی در خارج کشور تلاش‌هایی شده است و امروز دنیا ایرانی را به عنوان فرد معقول و قابل اعتماد و فردی که روی حرفش می‌ایستد ولی در برابر ظلم هم قد خم نمی‌کند، می‌شناسد».
صلاح مملکت خویش خسروان دانند
ظریف همچنین درباره اینکه گفته شده است شاید دولت سیزدهم نمی‌خواهد برجام را ادامه دهد، گفت: «وظیفه من آن است که خودم باید انجام دهم و صلاح مملکت خویش خسروان دانند. حضرت آقای رئیسی هرچه تصمیم بگیرند منتخب مردم هستند و روی چشم ما جا دارد».
او درباره اینکه چشم‌انداز
ایران بدون برجام چه خواهد شد گفت: «معتقدم
ایران کشوری است که چندین هزاره باقی مانده است و چندین هزاره بالنده بوده و در آینده همین بالندگی را تا ظهور آقا امام زمان(عج) ادامه خواهد داد. تا آخر هفته مؤسسه اطلاعات در شش جلد تاریخچه مذاکرات برجام را منتشر خواهد کرد و مردم خواهند دید که خدمتگزاران و فداییان آنها در وزارت خارجه چه کار کرده‌اند».
وزیر خارجه افزود: «من شهادت می‌دهم که هیچ‌کدام از مذاکره‌کنندگان، هیچ‌گاه به
آمریکا اعتماد نکردند. اگر ما می‌خواستیم اعتماد کنیم، نتیجه کار ما همان سند دوصفحه‌ای می‌شد که
ترامپ با برخی امضا کرد. اگر می‌بینید ما 160 صفحه سند به نتیجه رساندیم به‌خاطر بی‌اعتمادی بود. برای این بود که می‌خواستیم همه زوایا را بیان کنیم. مردم بدانند، همان‌طور که رهبر انقلاب فرمودند، هیچ‌گاه نباید به خارجی اعتماد کرد، هیچ‌گاه نباید بر اساس اعتماد به خارج برنامه‌ریزی کرد و همیشه باید بر اساس اعتماد به مردم خودمان برنامه‌ریزی کنیم».
ظریف همچنین به وزیر خارجه آینده این‌گونه توصیه کرد: «توصیه من به وزیر خارجه آینده این است که همیشه دقیق نگاه کند، دقیق گزارش دهد، دقیق دیدگاه‌های خود را بیان کند ولی در مقام عمل از سیاست کشور دفاع و آن را دنبال کند. وزیر خارجه یک وظیفه مشاور و یک وظیفه مدافع دارد. وظیفه مشاورت و دفاع را نباید با هم مخلوط کرد».
وزیر خارجه حتی هنگام گرفتن عکس یادگاری نیز به سؤالات خبرنگاران با لبخند پاسخ می‌داد. خبرنگاری از او پرسید که آیا واکسن کرونا زده که
ظریف قسم خورد هنوز نزده است. او سپس در میان سیل سؤالات گفت که باید وقت مفصلی برای مصاحبه بگذاریم و صریح به سؤالات پاسخ دهیم. خبرنگاری به طعنه و طنز گفت مانند همان گفت‌وگوی سه‌ساعته معروف؟
ظریف نیز با خنده گفت: «جای آن هنوز درد می‌کند».