چاپ

اخبار محرمانه - خراسان / قوم مغول پس از هجوم به سرزمین‌های همجوار در قرن هفتم هجری، با سرعت تمام، تمدن‌های کهن را به آتش کشید و جز ویرانی و تباهی، چیزی باقی نگذاشت. اما بدون تردید، مغول‌ها بدون چنگیزخان، حتی به خواب شبشان هم نمی‌دیدند که به چنین موفقیتی دست یابند؛ چنان‌که اگر فرمانروایان مغول پیش از چنگیز را ارزیابی کنیم، هیچ‌کدام از آن‌ها قادر نبودند از اقوام تندخو و متفرق مغول، چنین قوم یکدست و تحت فرمانی بسازند. جالب است بدانید که مغولان معتقد بودند نیای بزرگ آن‌ها، گرگی خاکستری بوده‌است که از ازدواج او با یک گوزن زرد، باتاچی‌خان زاده شد و از تبار او پنج قبیله بزرگ مغول شکل گرفتند که بهترین آن‌ها، یعنی «بورجیگین»، قبیله‌ای است که چنگیزخان به آن تعلق دارد. در این‌که پدر چنگیز، یعنی «یاسوکا بهار»، رئیس قبیله «کیاد» و فردی به شدت خونریز بوده‌است و این آدمکشی، اعتبار و مشروعیت خاصی در میان مغولان به چنگیزخان می‌داد، تردیدی نیست؛ اما این‌که آن‌ها نیای بزرگ چنگیز را یک گرگ خاکستری می‌دانند و بلکه دودمان همه مغولان را به وی ختم می‌کنند، جالب و البته قابل تأمل است. این ادعا، تطابقی وحشتناک با مرام و روش جهانگشایی مغولان دارد؛ آن‌ها مانند گرگان گرسنه که به رمه‌های گوسفندان هجوم می‌برند، به اقوام مختلف می‌تاختند و چنان که رسم گرگ‌هاست، در کشتار افراط می‌کردند، حتی اگر نیازی به چنین کاری نداشتند. به زبان علمی، باید گرگ خاکستری را «توتم» مغولان بدانیم؛ موجودی که در مذاهب اولیه و برای توجیه برخی خواسته‌های نفسانی انسان، جایگزین اجدادش می‌شد تا برخی خصایص غیرانسانی را در فرد، به آن منسوب و توجیه کنند.