بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - آرمان ملی / « گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من... » عنوان سخن روز در روزنامه آرمان به قلم محمدرضا خباز است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
«اتاق بازرگانی تهران از ادامه یافتن روند نزولی سرمایه‌گذاری‌های جدید طی 10 سال اخیر خبر داده و رقم سرمایه‌گذاری در سال 99 را حدود 100هزار میلیارد تومان اعلام کرد که کمترین نرخ در 10 سال اخیر است. این درحالی است که با فرض رشد سالانه پنج درصدی از سال 1400 به بعد در سال 1413 سرمایه‌گذاری در ایران به رقم سال 90 بازخواهد گشت.» سرمایه‌گذاری در هر کشور شرایطی دارد و خود سرمایه خلقیاتی دارد که براساس آن مهم‌ترین جایی که می‌تواند سرمایه را جذب کند، امن‌ترین کشور است. یعنی اگر بخواهیم در کشور خودمان یا هر کشور دیگری سرمایه جذب کنیم، باید امنیت سرمایه‌گذار و سرمایه‌گذاری را به‌وجود آوریم و نیازی به تبلیغات زیاد نیست. نمونه‌های فراوانی در دنیا وجود دارد و کافی است به 40 سال پیش چین نگاهی بیندازیم. چینی که امروز به آمریکا تنه می‌زند در آن روزگار کشوری بر مبنای اقتصاد سوسیالیستی و اقتصاد دولتی و فقیر بود ولی با تغییر نگاه به این نتیجه رسید که کشور با اقتصاد دولتی قابل اداره شدن نیست و جز فقر و فلاکت نخواهد بود. لذا زمینه را برای سرمایه‌گذاری خارجی فراهم و قانونی تصویب و ابلاغ کرد که هرکس از هرجای دنیا در این کشور سرمایه‌گذاری کند، هم سرمایه، هم خودش و هم پروژه‌اش در امنیت است و همانند پروژه‌های دولتی از آن حراست و نگهبانی می‌شود تا جایی که تا 500 میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب کرد و سرمایه‌گذاران خودش هم کم‌کم با تغییر فلش و جهت از یک سرمایه‌گذاری دولتی به سرمایه‌گذاری آزاد مردمی شرایط را فراهم کردند. در حقیقت سرمایه مثل کبوتر می‌ماند که در حال پرواز در هواست و از بالا به پایین نگاه می‌کند که ببیند کدام بام بلندترین و آرام‌ترین بام است تا روی آن بنشیند. راه جذب سرمایه در کشور این است که کشور را به آرامش برسانیم. اکنون برخی دولتی‌ها شعار بازگشت ایرانیان خارج از کشور را سر می‌دهند که بسیار خوب است و «ای دل سخن از زبان ما می‌گویید» ولی کاری کنید که سرمایه‌گذاران از کشور فرار نکنند. با کمال تأسف در تابستان امسال هزار پزشک تقاضای ترک کشور کردند که همانا سرمایه‌های فکری، اصلی و انسانی کشور هستند. وقتی افراد یکی پس از دیگری کشور را رها می‌کنند، انتظار دارید آنها که رفتند، برگردند؟! نه اینکه این کار محال است، این کار ممکن است ولی راهش این است که کشور به ثبات برسد. ثبات هم با حرف و شعار نیست و مثل امنیت می‌ماند. مردم باید احساس امنیت کنند نه امنیت شعاری. در این‌صورت خود سرمایه‌گذار یعنی سرمایه‌گذار داخلی چون اطمینان پیدا می‌کند سرمایه را به صحنه می‌آورد و ایرانیان خارج از کشور هم با دیدن شرایط مساعد برای داخلی‌ها، سرمایه خود را کم‌کم وارد کشور می‌کنند و بعد از سرمایه‌گذاری این دو مجموعه در کشور، خارجی‌ها هم به دلیل مزیت‌هایی که در کشور وجود دارد، ممکن است سرمایه خود را به کشورمان بیاورند. مزیت‌هایی از قبیل انرژی ارزان، دستمزد پایین کارگر و حدود 400 میلیون نفری که در ایران و کشورهای همسایه بازار‌مصرف هر تولیدی هستند و به‌ویژه معادن که غوغا می‌کند. کشور ما از نظر معادن مثل جدول مندلیف از نظر معادن فلزی و غیرفلزی می‌ماند. بنابراین همه اینها به سیاستگذاری درست تنش‌زدایی برمی‌گردد ولی «گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من، آنچه البته به جایی نرسد، فریاد است.» گویی اصلا گوش شنوایی وجود ندارد. باید ببینیم دنیا و کشورهایی که توانستند سرمایه خارجی را جذب کنند، همانند کشورهای آسیایی که به غول‌های اقتصادی آسیا مشهور شدند و 40 سال پیش شرایط نامناسبی داشتند، چه کردند؟ اتاق بازرگانی تهران واقعیتی را بیان کرده که اهل مطالعه خود درک می‌کردند و اکنون اطمینان‌آورتر شده است. با کمال تأسف سرمایه‌گذاری در داخل کشور و نه سرمایه‌گذاری خارجی، روزبه‌روز کمتر می‌شود. 
 ایرانیان داخل کشور گرچه شب‌ها رو به ایران می‌خوابند چون سرزمین و خاکشان را دوست دارند ولی چون می‌دانند سرمایه‌گذاری ممکن نیست، ترک وطن می‌کنند. گزارشی مبنی بر اینکه وام‌های معتبر کشور در قطر سرمایه‌گذاری شده، نمونه قابل تامل دیگری است که یک ایرانی از بانک ایران سرمایه گرفته و در قطر سرمایه‌گذاری کرده است. مگر قطر چه ویژگی‌ای دارد که ما نداریم؟ آرامش سرمایه‌گذاری ایجاد کرده. واقعیت این است که تا سرمایه‌گذاری در کشور اتفاق نیفتد، نه رشد اقتصادی خواهیم داشت، نه مهار تورم و نه رفع اشتغال و هیچ یک از مزیت‌ها و پتانسیل‌های رشد و بالندگی کشور از بعد اقتصادی اتفاق نخواهد افتاد. ایرانیانی که با 70 میلیارد دلار خرید ملک در ترکیه، اقتصاد ساخت‌وساز این کشور که به ورشکستگی رسیده بود را رونق بخشیدند چون در اینجا احساس آرامش نمی‌کنند. قضیه خیلی روشن است؛ سیاستگذاران باید تکلیف خود را با کشور و اقتصاد روشن کنند. کشورهایی که با ما شروع و رشد یافتند، آرامش اقتصادی برای کشورشان ایجاد کردند.