بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - رئیس کمیسیون نظارت و حقوقی شورای شهر تهران در یادداشتی نوشت: 3 ویژگی انعطاف پذیری، مطلوبیت و تداوم پذیری در تعریف درآمدهای پایدار، باید در نظر گرفته شود؛ به گونه ای که به ساکنان فعلی و آتی شهر کمترین آسیب وارد شود.

به گزارش شهر، افشین حبیب زاده، رئیس کمیسیون نظارت و حقوقی شورای شهر تهران، یادداشتی را در اختیار ویژه نامه روز ملی شوراها روزنامه همشهری قرار داده است، که در زیر متن یادداشت را می خوانید.
امروزه یکی از راه های ایجاد درآمد برای شهرها فروش تراکم است که به 2نوع مجاز و غیرمجاز یا بیش از طرح های توسعه است. دوره پنجم مدیریت شهری با حرکت به سمت کاهش درآمد ناشی از تراکم غیرمجاز سعی در پایدارسازی درآمد حاصله داشته.
در این راه پروانه های صادر شده را نیز کنترل کرده است. به گونه ای که میزان پروانه های صادر شده از سال 1391 تا اواسط سال 1396 قریب به 100 هزار مورد بوده. درحالی که در دوره فعلی تاکنون حدود 30 هزار بوده است.
از سوی دیگر تعداد طبقات غیر مجاز یا مازاد از میانگین سالانه حدود 500 مورد در مدیریت شهری گذشته به 36 مورد در دوره مدیریت شهری فعلی رسیده است. در همین زمینه صدور مجوز برج باغ طی سالهای گذشته سالانه قریب به 100 مورد یا بیشتر بوده است.
در حالی که در دوره فعلی این میزان به سالانه 17 مورد کاهش داشته است. همه اینها نشان می دهد که مدیریت شهری نه به دنبال افزایش درآمد به هر طریق، بلکه به دنبال حفظ منافع فعلی و آتی شهر بوده و به دنبال اهداف کوتاه مدت نیست.
شهرداری در پدیده تراکم مازاد به نوعی امتیازهایی را که در حکم ملک هستند به قیمت روز می فروشد و این اصلی بدیهی است و شهروندان عادی نیز می دانند که تبدیل ملک به ریال امری غیرعقلایی است.
مگر اینکه فروش چنین امتیازهایی به ضرورت بوده و خود نیز به سایر اشکال ارزشمند دارایی ها تبدیل شود.
از همین نظر در دوره فعلی نه تنها تلاش شده چنین امتیازهایی که به نوعی حقوق نسل آتی شهرنشینان است پایمال نشود، بلکه از محل درآمد فروش این موارد در جهت افزایش دارایی های شهر استفاده شده است.
در صورتی که طی سالهای گذشته صرفا برای درآمدزایی این اقدام صورت گرفته است، تراکم مازاد باعث کاهش امنیت با از بین بردن حریم خصوصی، ساخت ساختمانهای بلند مرتبه در کوچه های کم عرض، تخریب زیبایی بصری محله ها و کوچه های شهر تهران با از بین بردن باغ های شهر شد و به نوعی از هم گسیختگی و بی هویتی معماری را در شهر تهران حاکم کرد.
در صورتی که مدیریت شهری قوی به جای تمرکز بر درآمد ناشی از تراکم مازاد باید به سمت سایر اشکال درآمدی پایدار مانند درآمد ناشی از محل عوارض حرکت کند.