اخبار محرمانه - باشگاه خبرنگاران / حتما شما در فیلم‌ها و یا در دور و بر خودتان با افرادی مواجه شدید که برای اثبات حرفشان، دست به هر کاری می‌زنند تا به مردم بفهمانند که حق با آنهاست. بعضی وقت‌ها این کار‌ها به حدی عجیب و غریب می‌شود که در ذهن هیچ کسی نمی‌گنجد. در این پست به بررسی دانشمندی به نام نیکولای مینویکی می‌پردازیم که برای اثبات حرفش، خودش را 12 بار دار زد.

اگر قرار باشد از آزمایشات عجیب و غریب صحبت کنیم، حتما باید به سراغ نیکولای مینویکی رومانیایی برویم. آزمایشات او به گونه ای بود که باید با فرشته مرگ ملاقات می کرد. هدف او از این کار این بود که متوجه شود وقتی یک کسی اعدام می شود، بدن او در حین اعدام چگونه است و چه اتفاقاتی در بدن فرد اعدام شونده می افتد.
همه می دانند که در آخر چه بلایی بر سر بدن می آید؛ اما چه چیزی باعث می شود که بدن را به آخر می رساند. نیکولای در سال 1905 یک کتابی با عنوان “تحقیقاتی در زمینه دار زدن” منتشر کرد که 238 صفحه داشت که در آن انواع و اقسام دار زدن ها در جنسیت ها و موقعیت های مختلف را شرح و توضیح داده بود.

ولی اینکه او کشف کند که واقعا چه اتفاقی برای بدن در آن لحظه می افتد کافی نبود؛ او بیشتر از این را می خواست. او علاقه داشت که اعدام شدن (به دار آویخته شدن) را با پوست و گوشت خودش حس کند؛ و اینگونه شد که شروع به دار زدن خودش کرد.
او برای دفعه اول، از طناب انعطاف پذیر استفاده کرد و هدفش از این کار (استفاده از طناب انعطاف پذیر) این بود که یواش یواش به دار آویخته شدن را عادت کند. این دانشمند عجیب، 7 بار به کمک همکار و دستیارش، خودش را به دار آویخت.
نیکولای در دست نوشته های خودش نوشته بود که درد این کار فوق العاده بد و طاقت فرسا بوده؛ ولی به دلیل نتایج خوبی که از این آزمایشات به دست می آمد، باعث می شد تا تحمل درد برای او راحت تر شود.

آنها بعد از مدتی که به این گونه دردها و طنابها عادت کردند، به سراغ طنابهای عادی رفتند و سعی کردند تا با طنابهای معمولی خودشان را دار بزنند. نیکولای مینویکی به دستیارش دستور داد که طناب را طوری بکشد که فاصله پاهایش تا زمین، حداقل یک متر باشد. او و همه کسانی که برای انجام “به دار آیخته شدن تستی” داوطلب شده بودند، نتوانستند بیشتر از 5 ثانیه این درد را تحمل کنند و نیکولای از این موضوع بسیار ناراحت بود.
نیکولای در دست نوشته های خودش بسیار از این اتفاق ابراز تاسف کرد و برای همین تصمیم گرفت تا یازده بار دیگر هم خودش را دار بزند تا نتیجه بهتری به دست آورده باشد. او به مدت دو هفته خودش را دار می زد. او در این آزمایشات در نهایت به یک جواب قانع کننده رسید.
او متوجه شد که وقتی فردی به دار آویخته می شود، از خفگی نمی میرد؛ از بسته شدن شاهرگ ها میمیرد. شاهرگهایی که باعث فرستادن خون به مغز می شوند.