بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - اعتماد / « کشتار پناه آهوان بی‌پناه » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته بهمن ایزدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بسیار ناراحت و متالم از اتفاقی هستم که برای دو محیط‌بان‌مان افتاد. برای کسانی که صادقانه برای حفاظت از طبیعت این آب و خاک زحمت می‌کشند و حق‌شان نیست این‌طور در خون خود بغلتند. برای آنها که دست‌شان پناه آهوان و غزالان دربه‌در و رویشگاه‌های محتضر ماست و چنین ناجوانمردانه به گلوله بسته و کشته شدند. شاید تکرار مکررات باشد ولی فکر می‌کنم مردم‌گریزی که در مدیریت سازمان حفاظت محیط‌زیست وجود دارد باید تبدیل به نزدیکی به آحاد مردم یعنی متخصصان، دانشگاهیان، سازمان‌های مردم‌نهاد، مردمان بومی و محلی و سایرین شود. بسیاری از جوامع محلی حاشیه مناطق چهارگانه هنوز با این سازمان و اهدافش آگاه نیستند و همین شکاف موجب می‌شود عده‌ای در ناآگاهی مطلق با آز و زیاده‌خواهی به مناطق هجوم آورده و زمانی که حلقه محاصره را تنگ می‌بینند به عزیزان محیط‌بان ما شلیک کنند و حادثه خونباری مشابه آنچه اتفاق افتاد، تکرار شود. سازمان حفاظت‌ محیط‌زیست باید لحظه‌ای بایستد و به گذشته خود بنگرد، اینکه کجا بوده و چه کرده؟ علت اینکه بیش از 140 محیط‌بان را از دست داده‌ایم که بیشتر از 120 نفر آنها در مواجهه با شکارچیان جان خود را از دست داده‌اند، چیست؟ منشا این خسران‌ها از کجاست؟ اگر در این زمینه سازمان کوتاهی کند پشت به خون پاک مهدی مجلل‌ها، میکاییل هاشمی‌ها کرده است.‌ این‌طور که نمی‌شود. چرا باید محیط‌بانان‌مان در موضع ضعف باشند که متخلفی به خود اجازه دهد آنها را به رگبار ببندد. چرا همه‌اش حفاظت فیزیکی؟ چرا بستر حفاظت مشارکتی در برنامه‌های حفاظتی پررنگ نمی‌شود؟ ‌ تا زمانی که مفاهیم حفاظت از مناطق چهارگانه به درستی در جامعه نهادینه نشده و سازمان حفاظت‌ محیط‌زیست‌ به مردم نزدیک نشود، از آنها یاد نگیرد و به آنها یاد ندهد متاسفانه باید بگویم این اتفاقات دور از انتظار نیست. وقتی این جمله را می‌گویم خودم ناراحت می‌شوم ولی واقعیت جز این نیست و همه هم می‌دانیم. متاسفانه روال شده که زمانی محیط‌بان و جنگل‌بانی را از دست می‌دهیم برای مدت کوتاهی ترحم جامعه و سازمان حفاظت محیط‌زیست برانگیخته می‌شود، اما به سرعت به فراموشی سپرده شده تا واقعه و فاجعه‌ای دیگر.
بنشینیم و فکر کنیم چرا این اتفاقات می‌افتد. حتما یک جای کار که همان حفاظت فیزیکی باشد، گیر دارد. به متخلفی که سلاح در دست دارد باید راه نشان داده شود. باید بداند که محیط‌بان دور از خانواده ایستاده تا از منابع آب و خاک ما دفاع کند و در وهله اول برای بالا رفتن شاخص سلامت همان متخلف. متخلفان باید منطق حفاظت را بفهمند و متوجه شوند اگر می‌خواهند حرکتی کنند باید در چارچوب قانونی باشد، زمانی که ظرفیت از حد نصاب رد شده و به ظرفیت مازاد رسید، می‌توانند بر اساس ظرفیت‌ برد و با پروانه شکار کنند نه زمانی که تنوع زیستی ما محتضر است. سازمان حفاظت محیط‌زیست نباید دلخوش به دو محیط‌بان باشد که دور از زندگی عادی در بیابان‌ها مجبورند جای چهار نفر کار کنند. از سوی دیگر متخلفان باید بدانند پشتوانه محیط‌بان یک فرهنگ، قانون و... است. وقتی محیط‌بان را ضعیف نگه می‌داریم این فجایع اتفاق می‌افتد. وقتی از بودجه سازمان حفاظت محیط‌زیست می‌زنیم و به صورت تشکیلات دسته چندمی به آن نگاه می‌کنیم، متخلفان سوءاستفاده می‌کنند. مشکلاتی که در طبیعت ما می‌افتد چند سویه است. عدم حمایت دولت از سازمان حفاظت‌ محیط‌زیست و مدیران پردیسان‌نشینی که بسیاری از آنها سواد و تجربه کار در این حوزه را ندارند و از مسائل این حوزه مطلع نیستند.