بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - دنیای اقتصاد / متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و انتشار آن به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
نتانیاهو به شدت به‌دنبال رأی اعراب اسرائیلی است. پس از حضور «یاییر لاپید» یکی از مدعیان نخست‌وزیری بود که نتانیاهو گفت می‌تواند با نمایندگان عرب، دولت ائتلافی تشکیل دهد؛ هرچند در ابتدا آنها را تحقیر می‌کرد. او تعهد کرده است که منابع بیشتری را برای اجتماعات عرب و مبارزه با جرائم بومی و بی‌پایان در محلات عرب اختصاص دهد. بی‌بی خود را «ابو‌یاییر» می‌نامد.
«منصور‌عباس»، یک مسلمان محافظه‌کار، یک شریک سیاسی احتمالی برای رهبران دولت یهود است. او طرفدار اسلام سیاسی است. او رئیس یک حزب عربی است که از همان مذهبی ریشه گرفته که جنبش حماس به آن تعلق دارد. او در بیشتر عمر سیاسی‌اش، هرگز در نظر نداشته که از احزاب (متمایل به) راست افراطی که حدود 4 دهه است سکاندار کشتی سیاست در اسرائیل هستند حمایت کند. «پاتریک کینگزلی» و «آدام راسگون» در گزارش 21 فوریه برای نیویورک‌تایمز نوشتند، با این حال، اگر عباس همین دست‌فرمان را برود، می‌تواند پس از انتخابات عمومی ماه آینده به نخست‌وزیر بعدی اسرائیل برای تصمیم‌گیری کمک کند؛ حتا اگر این به معنای بازگشت ائتلاف جناح راست به قدرت باشد. او که از نقش حاشیه‌ای که احزاب عرب‌اسرائیل به‌طور سنتی ایفا می‌کنند خسته شده، امیدوار است که گروه اسلامگرای کوچکش به نام «رام» (Raam) پس از انتخابات موجب توازن قدرت بشود و آن را به شریک غیر قابل چشم‌پوشی برای رهبر یهودی بعدی که به دنبال تشکیل ائتلاف است تبدیل سازد. عباس در شهر کوچک عرب در شمال اسرائیل در جایی‌که به گفته انجیل، حضرت مسیح آب را به شراب تبدیل کرد‌، در مصاحبه‌ای در مورد مبارزات انتخاباتی می‌گوید: «ما می‌توانیم با همه کار کنیم.» او می‌افزاید؛ در گذشته، «سیاستمداران عرب فقط نظاره‌گر فرایندهای سیاسی در اسرائیل بودند.» اکنون «اعراب به دنبال نقشی واقعی در سیاست‌های اسرائیل هستند.» تغییر و تحول در نگاه عباس بخشی از تحول گسترده‌تری است که در جهان‌بینی و نگرش سیاسی اعراب در اسرائیل اتفاق می‌افتد. این دو روند که با مبارزات انتخاباتی سرعت گرفته‌اند در حال همگرایی هستند؛ از یک‌‌سو، سیاستمداران و رای‌دهندگان عرب به‌طور فزاینده‌ای بر این باورند که برای بهبود زندگی اعراب در اسرائیل، آنها باید در جست و جوی قدرت در درون و در چارچوب سیستم باشند نه اینکه درصدد فشار از خارج باشند. به‌طور جداگانه، احزاب اصلی اسرائیلی هم دریافته‌اند که آنها هم باید رای‌دهندگان عرب را برای پیروزی در انتخابات نزدیک و پیش‌رو به خود جذب کنند و برخی هم مشتاق همکاری با شرکای عرب به عنوان شرکای ائتلافی بالقوه هستند.
هر دو روند یا گرایش نه از جزمی‌گرایی و دگم‌اندیشی که از عملگرایی سیاسی برمی‌خیزد. در حالی‌که زمان به سویی می‌رود که از پتانسیل ارائه قدرت واقعی به رای‌دهندگان عرب برخوردار است اما می‌تواند نتیجه معکوس هم بدهد: اقدامات منصور عباس می‌تواند موجب شکاف در رای اعراب شود همان‌طور که می‌تواند موجب شکاف در میان احزاب یهودی شود و هر دو مولفه ممکن است تعداد نمایندگان عرب را در مجلس بعدی کاهش دهد. اما پس از نمایشی قدرتمند در انتخابات گذشته که در آن احزاب عرب رکورد 15‌کرسی را به دست آوردند، آنها به سومین ائتلاف بزرگ در پارلمان دارای 120 کرسی تبدیل شدند و اگرچه هنوز از ائتلاف حاکم کنار بودند اما برخی‌شان درصدد گزینه‌های دیگر هستند. «محمد مغاذی»، مجری مشهور عرب می‌گوید: «برخی سیاستمداران عرب پس از یک دهه حضور در قدرت در کنار نتانیاهو رویکرد جدیدی را مطرح کرده‌اند؛ اگر نمی‌توانید او را شکست داده و کنار بگذارید، به او ملحق شوید‌. این رویکرد جسورانه است اما در عین حال، بسیار خطرناک هم هست.»
«کینگزلی- راسگون»، گزارشگران نیویورک‌تایمز، همچنین افزودند؛ شهروندان فلسطینی‌اسرائیل بیش از یک‌پنجم جمعیت اسرائیل را تشکیل می‌دهند. از زمان تاسیس این رژیم در سال 1948، آنها همواره تعداد انگشت‌شماری از نمایندگان عرب را به پارلمان فرستاده‌اند. اما آن نمایندگان همیشه برای اینکه تاثیرگذار باشند سخت تلاش و تقلا می‌کردند. رهبران یهودی، احزاب عرب را به عنوان شرکای ائتلافی قابل‌قبول به رسمیت نمی‌شناختند؛ برخی از این رهبران یهودی راستگرا آنها را به مثابه دشمنان دولت یهود تحقیر می‌کردند و به دنبال تعلیق عضویت این نمایندگان در پارلمان بودند. احزاب عرب هم به نوبه خود به‌طور کلی راحت‌تر می‌توانستند ساز مخالف بزنند و عملا در حمایت از احزاب چپ میانه که نفوذشان از آغاز قرن روندی نزولی داشته است وارد عمل می‌شدند. از برخی جهات، این تحول در سال‌های اخیر بدتر شده است. در سال 2015، بنیامین نتانیاهو از تهدید اعتصاب نسبتا بالای اعراب سخن گفت. او در روز انتخابات هشدار داد که: «رای‌دهندگان عرب کرور‌کرور به پای صندوق‌های رای می‌روند.» او با این کار می‌خواست پایگاه آرای خود را ترغیب به مشارکت و حضور بیشتر کند. در حقیقت‌ برای نتانیاهو، اعراب «لولویی» بودند که می‌خواست با برجسته کردن تهدیدشان، یهودیان بیشتری را به پای صندوق‌های رای بکشاند. در سال 2018، نتانیاهو قانونی را از تصویب گذراند که جایگاه اعراب و زبان عربی را تضعیف و در عوض، به‌طور رسمی اسرائیل را به عنوان «دولت متعلق به مردم یهود» مورد شناسایی قرار داد. در سال 2020 حتا رقیب او «بنی گانتس» هم از تشکیل دولت بر اساس حمایت احزاب عرب سر باز زد.
اما یک سال بعد، زمانی که اسرائیل طی دو سال بن‌بست سیاسی به سوی چهارمین انتخابات حرکت می‌کرد، این پارادایم به سرعت در حال تغییر بود. اما اکنون نتانیاهو به‌شدت به دنبال رای انتخاب‌کنندگان عرب است. پس از حضور «یاییر لاپید»، یکی از مدعیان نخست‌وزیری، بود که نتانیاهو گفت می‌تواند با نمایندگان عرب، دولت ائتلافی تشکیل دهد هرچند در ابتدا آنها را تحقیر می‌کرد. دو حزب چپگرا وعده همکاری با ائتلافی از نمایندگان عرب را داده‌اند تا منافع اعراب را به پیش برند. نظرسنجی‌ها حاکی از آن است که اکثریت شهروندان فلسطینی‌اسرائیل می‌خواهند نمایندگان خودشان در دولت نقش داشته باشند. منصور عباس می‌گوید که سیاستمداران عرب باید با حمایت از احزابی که وعده بهبود زندگی و جامعه عربی را داده‌اند نفوذ خود را به‌دست آورند. «علی سلام»، یک سیاستمدار برجسته دیگر عرب که شهردار ناصره (یکی از بزرگ‌ترین شهرهای اسرائیل) است، حمایت خود را از نتانیاهو اعلام و استدلال کرده که با وجود اظهارنظرات او در گذشته اما نتانیاهو در مورد بهبود زندگی اعراب صادق است.
«ناهوم بارنه»، یکی از معروف‌ترین ستون‌نویسان اسرائیلی، می‌گوید: «در نظام سیاسی اسرائیل، قبلا همکاری با احزاب عرب یا حتا رای‌دهندگان عرب گناه شمرده می‌شد.» اما نتانیاهو ناگهان اعراب را «شرکایی مشروع برای هر‌گونه مانور سیاسی» نامید. او افزود: «او به طریقی در جعبه‌ای را گشود که امیدوارم از حالا به بعد بسته نشود.» این تحول در نتانیاهو از جالب‌ترین موارد بوده است. او تعهد کرده که منابع بیشتری را برای اجتماعات عرب و برای مبارزه با جرائم بومی و بی‌پایان در محلات عرب اختصاص دهد. او خود را «ابو‌یاییر» می‌نامد؛ (اشاره به فرزندش «یاییر» که به تاسی از اعراب، خود را به نام فرزند ارشدش که یاییر است «ابو‌یاییر» نامیده است). در یک لحظه خاص در ژانویه، او «عصر جدیدی» را برای عرب‌های اسرائیل در یک گردهمایی در ناصره اعلام کرد و به‌خاطر اظهارات گذشته‌اش در مورد رای‌دهندگان عرب یک عذرخواهی شایسته بر زبان آورد. او گفت:«من عذرخواهی کردم و امروز هم عذرخواهی می‌کنم.» او قبل از اینکه بگوید منتقدان «سخنان مرا وارونه منتقل کرده‌اند» این عذرخواهی را بر زبان آورد.
منتقدان می‌گویند نتانیاهو در حال مغازله با رای‌دهندگان عرب است زیرا برای پیروزی به آنها نیاز دارد نه‌اینکه واقعا به آنها اهمیت می‌دهد. این ماه او همچنین پذیرفت که در دولت ائتلافی آینده‌اش یک حزب راست افراطی را هم بگنجاند؛ حزبی که رهبرش خواهان سلب صلاحیت از بسیاری از اعرابی است که برای نامزدی در پارلمان تقلا می‌کنند. او اعلام کرد که دولتی را تشکیل می‌دهد که متکی به حمایت از منصور عباس است. انتخابات ماه آینده (سوم فروردین ماه 1400) نزدیک است. نتانیاهو به دلیل اتهام فساد در حال محاکمه است و اگر در قدرت بماند می‌تواند متوسل به قوانینی بشود که مانع از پیگرد قضایی‌اش می‌شود.
«عفیف ابوموچ»، مفسر برجسته سیاست‌های عربی در اسرائیل، می‌گوید: «آنچه نتانیاهو به آن اهمیت می‌دهد فقط و فقط خودش است. او جز خودش کسی را نمی‌بیند.» به این ترتیب، سیاستمداران و رای‌دهندگان عرب هنوز از صهیونیسم و سیاست‌های اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی ناراحتند. اما یک درک روزافزونی وجود دارد که می‌گوید مشکلاتی که جامعه عرب با آن مواجه است- خشونت، فقر، تبعیض در دسترسی به مسکن و زمین- بدون مشارکت سیاستمداران عرب در عالی‌ترین سطح حل نخواهد شد. حمایت از حزب منصور عباس در آستانه 25/ 3 درصد است و این رایی است که برای ورود به پارلمان کافی است.