جريان اصلاح طلب مدعي بيزاري شديد از محمود احمدي نژاد، رئيس جمهور سابق است. اما اندکي تامل در شواهد موجود و نوع رفتار و سلوک سياسي اين جريان، نه تنها اين مدعا را رد مي‌کند بلکه حاکي از علاقه و شيفتگي اصلاح طلبان به احمدي نژاد است. مرور و رصد رسانه هاي زنجيره اي و وابسته به جريان اصلاح طلب به روشني گوياي اين شيفتگي است. اين رسانه ها از هيچ بهانه اي براي طرح درشت – نه درست- نام احمدي نژاد غفلت نمي‌کنند. اگر چه سعي دارند اين مطرح کردن را هميشه در پوسته اي ظاهري از نگاه انتقادي به مخاطب عرضه کنند اما خود نيز به خوبي مي‌دانند که در دنياي سياست گمنامي حتي از بدنامي نيز بدتر است و از اين رو بي هيچ مناسبت و زمينه‌اي هر از گاهي احمدي نژاد را به سوژه اصلي رسانه هاي خود بدل کرده و به سراغ نزديکان وي مي‌روند. اما دليل اين شيفتگي چيست؟

1- اصلاح طلبان سعي دارند احمدي نژاد را تجسمي از اصولگرايي و جريان اصولگرايي را در وي خلاصه و معرفي کنند. در چنين وضعيتي هجمه به اصولگرايان و رقابت با آنها کار سختي نيست. احمدي نژاد سابقه دو دوره رياست جمهوري را در کارنامه خود داشته و طبيعتاً در اين ديکته 8 ساله مي‌توان غلط‌هاي قابل توجهي براي مانور دادن و تخريب کردن يافت.

2- اصلاح طلبان به احمدي نژاد به عنوان يک سپر سياسي نگاه مي کنند. اين جريان مي‌کوشد با سياه نمايي و بزرگنمايي برخي ضعف‌هاي احمدي نژاد، خيانت‌هاي خود را در ماجراي فتنه 88 توجيه کرده و به دست فراموشي بسپارد. اصلاح‌طلبان با دادن آدرس غلط و تفسيري دلخواه و البته غيرواقعي از فتنه، رفتار غلط احمدي‌نژاد در مناظره‌هاي تلويزيوني را عامل و منشاء فتنه معرفي مي‌کنند. از اين منظر اصلاح طلبان هيچ علاقه‌اي به کنار گذاشتن اين سپر سياسي و رويارويي با سوالات جدي درباره مسائل سال 88 را ندارند.

3- يکي از ويژگي هاي اصلي احمدي نژاد، پتانسيل وي براي ايجاد فضاي دوقطبي در عرصه سياست است. وي اين پتانسيل را در انتخابات سال 84 و در رقابت با هاشمي رفسنجاني با ايجاد دوقطبي فقر و غنا و عدالت و ثروت به نمايش گذاشت و انتخابات سال 88 اوج نمايش اين دوقطبي سازي بود. در اين سال علي رغم عدم حضور هاشمي، احمدي نژاد عملا سه نامزد ديگر را از گردونه رقابت خارج و انتخابات را به عرصه تقابل خود با هاشمي تبديل کرد. اصلاح طلبان به دلايل مختلفي که توضيح آن مقاله اي مفصل و جدا نياز دارد، از ايجاد دوقطبي و فضاي پر زد و خورد سياسي استقبال مي کنند.

4- اصلاح طلبان مي‌دانند که براي ايجاد اختلاف در اردوگاه اصولگرايان، هيچ برگي بهتر از برگ احمدي نژاد در دست ندارند. احمدي نژاد از سويي خود را خارج از اردوگاه اصولگرايان مي‌داند و اصولگرايان نيز نظرات مختلف و گاه متضادي درباره وي دارند. حضور پررنگ احمدي نژاد در ميدان سياسي، پيش از آنکه تهديدي براي اصلاح طلبان باشد، عاملي تنش آفرين در اردوگاه اصولگرايان خواهد بود.

5- اصلاح طلبان در 8 سال دوره رياست جمهوري احمدي نژاد، تصويري سياه و تيره و تار از کشور ارائه کرده و مسبب اين وضعيت را نيز احمدي نژاد معرفي کردند. اين سياه نمايي غيرمنصفانه همچنان نيز ادامه دارد. از اين رو رويه اقتصادي جريان اصلاح طلبي براي پنهان کردن مشکلات، ضعف ها و کم کاري‌هاي اقتصادي خود نياز به يک سيبل انحرافي دارد. سيبلي که بتواند انتقادها و مطالبات اقتصادي را به سمت آن هدايت کرد و خود در امان ماند. به زبان ساده تر مي‌توان گفت اصلاح طلبان اقتصادي يا به عبارت دقيق تر همان کارگزاران، اگر نمره شان در کلاس اقتصاد 2 باشد نياز به رقيبي با نمره صفر دارند تا خود را شاگرد اول کلاس معرفي کرده و برايشان سوت و کف بزنند!

6- هر گروه و جريان سياسي همانقدر که نياز به دوست و متحد دارد نياز به دشمن نيز دارد. دشمني که بوسيله آن هويت خود را تعريف کرده و از تهديد آن براي همگرايي و انسجام در اردوگاه خودي استفاده کند. اين دشمن لازم نيست عملاً و واقعاً هم دشمن باشد. همين که هواداران وي را دشمن تلقي کنند، کفايت مي کند. احمدي نژاد براي اصلاح طلبان چنين کارکردي دارد. عاملي براي ارعاب و در نتيجه انسجام هواداران.

آنچه گفته شد نوع نگاه و بازي عمدتاً رواني و رسانه اي اصلاح طلبان با کارت احمدي نژاد است. اينکه نسبت و نگاه احمدي نژاد به اين بازي اصلاح طلبان چگونه است و اردوگاه اصولگرايان بايد با اين بازي چه کند، موضوعاتي جداگانه و البته قابل بررسي هستند.