چاپ

اخبار محرمانه - اعتماد / « خدشه‌دار شدن احساسات بسیاری از مومنان » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سعید شریعتی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مناجات‌های ماثوره از ناحیه حضرات معصومان در ایام و لیالی ماه مبارک رمضان سرشار از معارف بزرگ خداشناسی، رابطه مخلوق و خالق و آداب و شیوه‌هایی برای تقرب هر چه بیشتر بندگان با پروردگار است. از ادعیه روزانه این ماه، دعای پرنور افتتاح، دعای بیکرانه ابوحمزه ثمالی، دعای مجیر، دعای جوشن‌ کبیر و دعای جوشن‌ صغیر، مناجات خمس عشر وارده از حضرت سیدالساجدین است. همه این ادعیه و مناجات‌ها اگر توسط اهل علم و فضل و کمال برای هموطنان روزه‌دارمان چه در مساجد و منابر و چه در رسانه‌های عمومی و شبکه‌های صوتی و تصویری خوانده و تبیین و تفسیر شود یقینا می‌تواند در ارتقای کیفیت دینداری و خصوصا فیض بردن از اعمال ماه رمضان و روزه‌داری روز و احیای لیالی این ماه مبارک فوق‌العاده موثر باشد.
صدا و سیما امسال به دلیل وضعیت خاصی که محدودیت‌های ناشی از شیوع کرونا برای مجامع و محافل مذهبی به وجود آورده است در اقدامی قابل تقدیر با همکاری استان‌های مقدس امامزادگان و خصوصا حرم رضوی برنامه‌هایی را در این زمینه تدارک دیده است اما متاسفانه تریبون اجرای این برنامه‌ها را به دست بعضی از مداحان بعید است خود حتی با مفاهیم عمیق این ادعیه آشنایی کافی داشته باشند چه رسد به آنکه آن را به مخاطبان رسانه ملی بتوانند منتقل کنند، سپرده است. روزگاری این ادعیه و مناجات‌های بلند توسط پیران سالخورده و راه‌پیموده و سالکی نظیر مرحوم آقا مجتبی تهرانی، آیت‌الله ناصری، حجت‌الاسلام انصاریان و ... قرائت و تبیین و فیوضات این ادعیه تا سر حد دانش و برداشت این عزیزان عالم و فاضل به مخاطبان منتقل می‌شد و تاثیر نفس آنان روحانیتی دو چندان به محافل و مجالس و برنامه‌های مذهبی می‌بخشید. متاسفانه سیطره مداحانی که با شیوه‌های مجلس‌گرم‌کنی و نمایش مذهبی و به مدد مولتی مدیا و تریبون پیدا کردن در رسانه ملی خود را بر علمای اهل منبر غالب کرده‌اند، مناجات‌خوانی‌های شب‌های ماه رمضان را به نازل‌ترین وجه خود فرو کاسته است. برای نمونه اظهارات یکی از مداحان مشهور و پرحاشیه که هیچ‌کس نمی‌داند چرا اینقدر دسترسی تام و تمام به تریبون‌های عمومی دارد در شب‌های گذشته محل بحث جدی و خدشه‌دار شدن احساسات بسیاری از مومنان روزه‌دار و موالیان حضرات معصومین شده است. بیان داستانی مجعول و مشکوک و پر از سوءبرداشت در مورد یک لات مستِ لایعقل که در شب اول محرم تا سرحد مستی می‌نوشد و در عالم مستی با حضرت اباعبدالله سر دو گونی برنج قمار می‌کند و اتفاقا شرط را می‌بازد و وقتی برای ادای شرط خود دو گونی برنج را به تکیه می‌برد، به او می‌گویند خانمی ناشناس که از فحوای حرف معلوم می‌شود حضرت فاطمه مرضیه بوده است، منتظر او نشسته بوده تا کیسه‌های برنج را تحویل بگیرد و به او بگوید که دیگر با فرزند من قمار و شرط‌بندی مکن. احتمالا به این معنا که باختنت حتمی است. بدون هیچ تحقیقی می‌توان سوگند خورد که این داستان مجعول، تخیلی، وهن صریح حضرت اباعبدالله الحسین و حضرت صدیقه کبری سلام‌الله علیهاست. اما سابقه این نوع روایت‌های مجعول و ساختگی که عموما برای نشان‌دادن تاثیر توجه خاصه ائمه معصومین به اهالی عصیان و گناه و انقلاب روحی آنان و تبدیل آنان به شخصیت‌های اهل سلوک و معنا سابقه‌ای دیرپا در روایات و حکایات دارد؛ از داستان بشر حافی در زمان امام موسای کاظم، تا داستان فضیل عیاض در تذکره‌الاولیای عطار نیشابوری. ا این الگو‌ها داستان‌های فراوانی از قصه مصطفی دیوانه، تا طیب حاج رضایی و ... در دهه 40 شمسی فراوان در منابر و محافل مداحان و روضه‌خوانان ارایه می‌شده است که عموما هم قصد بیان آنها جذب جوانان عیارپیشه و لوطی‌مسلک به بساط اهل بیت بوده است.
اما در هیچ‌یک از این داستان‌ها اولا به مقام شامخ اولیای خداوند نسبت گناه کبیره و مشارکت و رضایت بر انجام گناه داده نمی‌شده است و ثانیا هیچگاه ادعای تجسد و حضور فیزیکی برای آنان در داستان‌ها صورت نمی‌گرفته است. به‌طور معمول این داستان‌ها و تحولات با دیدن یک رویا و درک محضر معصومان در خواب برساخته می‌شده است.
این حرف بی‌اساس که مداح در مناجات چند شب پیش خود به امام حسین و حضرت زهرا نسبت داده، جسارت واضح و صریح به آن نواحی قدسیه است و جای تعجب است که هیچ‌یک از روحانیان و مراجع دینی تا کنون به این جسارت واکنش نشان نداده‌اند.
رییس صدا و سیما که به ‌دلیل مشابهت بخش‌هایی از سریال پربیننده پایتخت با صحنه‌هایی از یک فیلم قبل از انقلاب دستور شداد و غلاظ برخورد و توبیخ سازندگان آن سریال را صادر می‌کند و آن سریال نیمه‌کاره رها می‌شود، هیچ واکنشی نسبت به این جسارت صریح از خود بروز نداده است.
اما هیچ‌کس از این مداحان، سند و منبع و مدرک نمی‌خواهد و گویا چک سفید امضا دارند که هر داستان و شعر و قصه‌ای را در به بهانه گرفتن اشک از مومنان به زبان جاری کنند، فارغ از اینکه تا چه حد موجب مضحکه ادبیات دینی و شناخت جوانان از گوهر دین و اولیای دین می‌شوند.