بزرگنمايي:

اخبار محرمانه-پايگاه اينترنتي ووکس در گزارشي، علل متوسل شدن نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا را به نقل روايت جعلي از ماجراي آزادي گروگان‌هاي آمريکايي که سال 1979 در ايران بازداشت شده بودند، تشريح کرد. پايگاه اينترنتي ووکس در گزارشي به قلم آماندا توب نوشت: نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا در تبليغات انتخاباتي خود در زمينه سياست خارجي همواره به روايتي دلخواه از ماجرايي که مربوط به گذشته است، اشاره مي کنند. آنها مي گويند دونالد ريگان، رئيس جمهور پيشين آمريکا در روز اداي سوگند خود در ژانويه سال 1981 با نگاه خشمگين و سخنان شديداللحن خود - که موجب وحشت ايران شد-، اين کشور را متقاعد کرد گروگان‌هاي آمريکايي را آزاد کند، و آنها نيز فوراً اين کار را کردند.بر اساس روايت نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا، ايران گروگانهاي آمريکايي را به اين علت در دوره رياست جمهوري جيمي کارتر آزاد نکرد که مي دانست کارتر فردي «ضعيف» است، اما آنها (ايراني ها) به قدري از عزم آهنين ريگان هراس داشتند که به محض اداي سوگند وي، تسليم شدند و گروگان ها را آزاد کردند. نتيجه اي که از اين نوع روايت از تاريخ مربوط به آزادي گروگانهاي آمريکايي در سال 1981 مي توان گرفت اين است که مذاکره آمريکا با ايران يا هر دشمن ديگري، نشانه ضعف شديد واشنگتن است، در حالي که خودداري از مذاکره، نشانه قدرتي مشابه قدرت ريگان است که از آمريکايي ها حفاظت خواهد کرد. بايد بدانيد که اين روايت از اين بخش از تاريخ چندان دقيق نيست. با اينکه بخشي از اين روايت صحيح است - گروگان‌هاي آمريکايي در همان روز اداي سوگند ريگان آزاد شدند-، اما ماجراي واقعي به افسانه اي که نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا روايت مي کنند، هيچ شباهتي ندارد. اما سؤال اصلي اين نيست که آيا اين روايت درست است يا خير، بلکه اين است که چرا اين ماجرا تا اين حد براي نامزدهاي جمهوريخواه اين دوره از انتخابات رياست جمهوري آمريکا جذاب است. پاسخ به اين سؤال، حقايق بسياري را درباره سياست خارجي حزب جمهوريخواه - و آنچه که از نظر نامزدهاي اين حزب، راي دهندگان مايل به شنيدن آن هستند- روشن مي سازد. روبيو و کروز: اگر من رئيس جمهور شوم، درست مانند ريگان به عنوان يک کشور ابرقدرت، تهران را کنترل خواهم کرد طبيعي است که اگر دو نامزد جمهوريخواه تقريباً به طور همزمان در برنامه هاي مختلف تلويزيوني روايت مشابهي از يک ماجراي مربوط به سياست خارجي ارائه کنند، آن موضوع موجب توجه راي دهندگان قرار مي گيرد. مارکو روبيو، يکشنبه شانزدهم ژانويه در برنامه خبري «ديدار با مطبوعات» گفت اوباما با موافقت با تبادل زندانيان با ايران براي آزادي جيسون رضائيان، خبرنگار روزنامه واشنگتن پست و سه تبعه آمريکايي ديگر، «براي سر هر آمريکايي که خارج از کشور است، قيمت گذاشت.» وي افزود: «حال، دشمنان ما مي دانند که اگر بتوانند يک آمريکايي را دستگير کنند، مي توانند مبادله ارزشمندي با آن انجام دهند.» روبيو مدعي شد: « زماني که رئيس جمهور شوم، مانند رونالد ريگان خواهم شد. چرا که به محض آغاز دوره رياست جمهوري وي، ايران گروگانهاي آمريکايي را آزاد کرد. چرا که دشمنان ما در سراسر جهان خواهند دانست که آمريکا ديگر تحت رهبري فردي ضعيف همچون باراک اوباما نيست.» تد کروز، ديگر نامزد جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا همان روز سخنان مشابهي را در شبکه فاکس نيوز بيان کرد. وي گفت بازداشت موقت تفنگداران آمريکايي در آبهاي ايران، «نتيجه مستقيم ضعف اين رئيس جمهور است، و بايد به خاطر آورد که همين کشور يعني ايران در سال 1981 گروگانهاي ما را در روز اداي سوگند ريگان آزاد کرد.» اشکالي که به اين نوع روايت از تاريخ وارد است، اين است که ايران گروگانهاي آمريکايي را به خاطر مذاکرات کارتر آزاد کرد، نه چيز ديگر واقعيت اين است که دولت کارتر با مذاکرات طولاني مدت - و قرار دادن ميليون دلار در اختيار دولت ايران- آزادي ديپلمات هاي آمريکايي را تضمين کرد. ديپلمات هاي آمريکايي که در پي حمله دانشجويان پيرو خط امام خميني (ره)، بنيانگذار انقلاب اسلامي به سفارت آمريکا در تهران در تاريخ چهارم نوامبر 1979 دستگير شدند، 444 روز در گروگان ايران بودند. دولت کارتر در اين دوره نخست تلاش کرد آزادي آنها را از طريق اجراي عملياتي نظامي - به صورت فاجعه باري شکست خورد-، و سپس از طريق برگزاري سلسله مذاکرات محرمانه تضمين کند. اين مذاکرات به طور عمده به علت تنش هاي موجود بين تندروها و گروههاي ميانه روتر در دولت ايران، طولاني و بسيار پيچيده شد. چندين بار دولت کارتر به اين نتيجه رسيد که ديگر به توافق نهايي دست يافته است، اما درست در دقيقه نود، آيت الله روح الله خميني (ره) توافق را بر هم مي زد. اما کارتر و مذاکره کنندگان وي تا آخرين روز دوره رياست جمهوري وي به تلاش هاي خود ادامه دادند، و در آخرين لحظه ممکن موفق شدند. آمريکا و ايران نوزدهم ژانويه سال 1981 قرارداد الجزاير را با ميانجيگري دولت الجزاير امضا کردند. اين قرارداد آزادي گروگان هاي آمريکايي را در ازاي امتيازاتي که آمريکا به ايران اعطا مي کرد، از جمله کاهش تحريم ها، آزادي وجوه مسدود شده ايران، و تشکيل ديوان داوري دعاوي ايران و آمريکا - براي لغو شکايت هاي مطرح شده از ايران در دادگاههاي آمريکا- تضمين مي کرد. گروگانها يک روز بعد از امضاي اين قرارداد يعني بيستم ژانويه سال 1981 و همزمان با روز اداي سوگند ريگان آزاد شدند. به عبارت ديگر، روايت روبيو و کروز از رويدادهاي آن زمان کاملاً اشتباه است. گروگانها در ازاي اعطاي امتيازات گسترده آمريکا به ايران - در واقع در چارچوب روندي که به گفته روبيو و کروز نشانه ضعف آمريکا است-، آزاد شدند، نه به خاطر ظاهر قاطع و رعب آور رونالد ريگان، و اينکه صرفاً حضور وي در کاخ رياست جمهوري در روز اداي سوگند موجب وحشت و تسليم شدن آيت الله خميني (ره) شده بود. ⭕️چرا ايراني ها براي آزادي گروگانها تا روز اداي سوگند ريگان صبر کردند؟ اين ريگان بود که اعلام کرد گروگانهاي آمريکايي ايران را ترک کرده اند و در مسير خود به مقصد آلمان هستند، نه کارتر. اما چرا اين گونه شد؟ بر اساس کتاب مارک بودن با عنوان «ميهمانان آيت الله» - که در آن وقايع مربوط به مذاکرات براي آزادي گروگانهاي آمريکايي و آزادي آنها تشريح شده است-، پاسخ اين است که رژيم ايران از کارتر بيزار بود. از آنجا که در زمان پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1979، کارتر رئيس جمهور آمريکا بود، در واقع تصويري که در ذهن مردم ايران از «شيطان بزرگ» مجسم شده بود، همان تصوير کارتر بود. بودن در کتاب خود مي نويسد، در نتيجه، ايران زماني را براي آزادي گروگانهاي آمريکايي انتخاب کرد تا کارتر را از احساس رضايت نهايي و افتخار اعلام موفقيت مذاکرات براي آزادي گروگانها محروم کند. بودن مي افزايد: «ايراني ها عمداً دستيابي به توافق را به تعويق مي انداختند. آنها تصميم گرفته بودند توافق را بپذيرند و گروگانها را آزاد کنند، اما در عين حال قصد داشتند کارتر را از احساس رضايت ناشي از موفقيت خود پيش از پايان دوره رياست جمهوري محروم کنند.» گري سيک، مشاور بلندپايه کارتر در امور ايران در دوره بحران گروگانگيري، در کتابش مي نويسد ويليام کيسي، رئيس ستاد انتخاباتي ريگان با برقراري تماس با ايراني ها از آنها خواسته بود آزادي گروگانها را تا پس از انتخابات ماه نوامبر به تاخير اندازد. اما حتي اگر چنين چيزي درست باشد (چرا که سيک به عنوان يکي از مقامات دولت کارتر دليل کافي براي چينن اظهارنظري دربار کارکنان ستاد انتخاباتي ريگان داشت)، شواهد چنداني دال بر اين وجود ندارد که گشايش کيسي در برابر ايران، بر زمان آزادي گروگانهاي آمريکايي تاثير گذاشته باشد. بنا بر اعلام بودن، برخي مقامات ايراني شرکت کننده در اين مذاکرات تاييد کردند که کيسي با آنها تماس برقرار کرده بود، اما آنها اعلام کردند تلاش هاي وي واقعاً هيچ تاثيري بر اين مذاکرات نگذاشت. کارتر در آن زمان به قدري در ايران منفور بود که رژيم ايران نياز به انگيزه بيشتر براي از بين بردن بخت وي در انتخابات نداشت. در واقع، اگر ريگان تاثيري در آزادي گروگانها داشت، تاثيرش اين بود که ايراني ها را ترغيب کرد بيشتر روي مذاکرات با کارتر سرمايه گذاري کنند. چرا که ريگان در مبارزات انتخاباتي خود تاکيد مي کرد که هرگز با تهران مذاکره نخواهد کرد. در نتيجه شايد ايراني ها به اين نتيجه رسيدند که توافق با کارتر بهترين راه تضمين برخورداري امتياز از آزادي گروگان ها خواهد بود. بر اساس آنچه در کتاب بودن آمده است، در نهايت ريگان نقش «پليس بد» و کارتر نقش «پليس خوب» را ايفا کرد. وي با اظهارات خود در مبارزات انتخاباتي، ايراني ها را وادار کرد پيش از پايان دوره رياست جمهوري کارتر، با حسن نيت با وي مذاکره و به توافق دست يابند. اما حتي اگر اين ايفاي نقش «پليس خوب، پليس بد» در نهايت به تاکتيکي کارآمد تبديل شد، اصلاً معلوم نيست که اين روند عمدي بوده باشد، و تصويري که روبيو و کروز از وقايع آن زمان ترسيم کرده اند، کاملاً دور از واقعيت است. به گفته آنان،‌ اين مذاکرات نشانه ضعفي است که در نهايت هم به شکست منجر شد، و قاطعيت ريگان بود که منجر به آزادي گروگانها شد. اما تا جايي که به تاثير قاطعيت ريگان به عنوان «پليس بد» بر آزادي گروگانها مربوط است، بايد گفت بر خلاف ادعاي روبيو و کروز، اين قاطعيت موجب تقويت مذاکرات شد. ⭕️چرا نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا تا اين حد به اين موضوع علاقه مند هستند؟ سؤال اصلي که مطرح مي شود، اين نيست که آيا اين روايت جمهوريخواهان واقعيت دارد يا خير. (به طور قطع، اين روايت کذب است). بلکه سؤال اين است که چرا اين افسانه )روايت جعلي) تا اين حد براي نامزدهاي جمهوريخواه جذاب است. چرا جمهوريخواهان تمايل دارند داستاني جعلي درباره بحراني سياسي که دهه ها پيش حل و فصل شد، نقل کنند. از اين گذشته، فقط روبيو و کروز نيستند که چنين کاري کرده اند. ميت رامني نيز در انتخابات رياست جمهوري سال 2012 موضوع گروگانگيري ديپلماتهاي آمريکايي در سال 1979 را مطرح کرد. پاسخ اين است که موضوع صرفاً مربوط به گروگانها، يا ريگان، يا ايران نيست، بلکه مربوط به عقايد و ديدگاههاي راويان اين ماجرا درباره ارزش قدرت آمريکا،‌ بهترين راه دستيابي به آن، و صحبت درباره موضوعاتي است که از نظر آنان، براي راي دهندگان حامي جمهوريخواهان خوشايند است. اين نامزدها با اين نوع روايت خود از ماجراي آزادي گروگانهاي آمريکايي، عقيده واقعي و شديد خود را درباره خطرات مذاکره ابراز مي کنند. ماکس فيشر، تاجر آمريکايي اوايل اين هفته با دفاع از اين ديدگاه جمهوريخواهان گفت هژموني آمريکا موجب تقويت امنيت جهان مي شود و از نظم ليبرال به رهبري آمريکا حفاظت مي کند، و مذاکرات - حتي مذاکرات موفقيت آميز- موجب مشروعيت بخشيدن به چالش هايي مي شود که کشورهاي ديگر پيش روي نفوذ و استيلاي آمريکا قرار مي دهند، و در نتيجه اين هژموني آمريکا را تهديد مي کند. روايت جعلي جمهوريخواهان از ماجراي ريگان و گروگانهاي آمريکايي، نمونه بارز حمايت از چنين خط مشي سياسي است، چرا که به شيوه اي ماهرانه ايراد اصلي را که به اين ديدگاه سلطه جويانه وارد است، رد مي کند: اشکالي که به اين ديدگاه وارد است، اين است که گاهي مذاکرات ما را به آنچه مي خواهيم مي رساند. اين روايت که مذاکرات کارتر راه به جايي نبرد، و عزم راسخ ريگان (در آزادي گروگان هاي آمريکايي) مؤثر واقع شد، - البته اگر واقعيت داشت-، پاسخي عالي به هر گونه ايرادي بود که به ديدگاه سلطه جويانه جمهوريخواهان وارد مي کنند. به همين دليل است که نقل اين روايت براي راي دهندگان حامي جمهوريخواهان خوشايند و جذاب خواهد بود. به طور قطع، يکي از مزاياي توسل نامزدهاي جمهوريخواه به روايت دلخواه خود از ماجراي گروگانگيري اين است که از طريق آن مي توان اوباما را به شدت مورد انتقاد قرار داد. - مذاکرات اوباما با ايران که به دستيابي به توافق هسته اي با اين کشور منجر شد، يکي از دستاوردهاي سياست خارجي اوباما در دوره دوم رياست جمهوري وي محسوب مي شود.- اما در عين حال نتايج نظرسنجي ها از راي دهندگان حامي جمهوريخواهان نشان مي دهد راي دهندگان تمايل زيادي براي شنيدن وعده هاي انتخاباتي براي بازگشت قدرت و جايگاه آمريکا دارند. از اين لحاظ، انتقاد شديد از تمايل اوباما به مذاکره، راهي است براي توضيح دادن به راي دهندگان درباره اينکه چرا جهان در حال حاضر تا اين حد ترسناک شده است- زيرا آنها رئيس جمهوري دارند که زماني که بايد قاطع و قوي باشد، ضعيف عمل مي کند.- اين راهي است که به ويژه براي کساني خوشايند است که معتقدند آمريکا به اندازه اي قدرتمند است که هرگز نياز به مذاکره ندارد. روايت جعلي از ماجراي ريگان و آزادي گروگانهاي آمريکايي، بهترين راه براي جلب اين احساسات است، زيرا مبتني بر اين وعده است که با يک رئيس جمهور قدرتمند، آمريکا فوراً قدرت و جايگاه خود را بازخواهد يافت. اين راهي است براي هر يک از نامزدهاي جمهوريخواه رياست جمهوري آمريکا تا به راي دهندگان نشان دهند که در صورت تصدي اين سمت، نه تنها به پيروزي هايي در زمينه سياست خارجي دست خواهند يافت، بلکه به هر آمريکايي که مايل است کشورش قدرت کافي براي تحميل خواسته ها و شرايط خود را در جهان داشته باشد، به عنوان بخشي از آمريکا، احساس افتخار و قدرت خواهد بخشيد.