بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - حمایت / « مؤلفه‌های غیرقابل مذاکره » عنوان سرمقاله روزنامه حمایت نوشته محمد صالح جوکار است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اصرار غرب برای تحدید مؤلفه‌های قدرت کشورمان در حوزه موشکی و منطقه‌ای پس‌ازآن کلید خورد که منظومه استکبار نتوانست از پس تقابل سخت با جمهوری اسلامی برآید. تجربه شکست سنگین آن‌ها در دفاع مقدس و دومینویی از ناکامی‌های پس‌ازآن، باعث شد تا سیاست جدیدی برای به‌اصطلاح خلع سلاح گام به گام و مرحله‌به‌مرحله ایران در پیش بگیرند. در این چارچوب، ابتدا قدرت هسته‌ای، سپس عمق استراتژیک جمهوری اسلامی در منطقه و پس از آن، توان نظامی از طریق فرایند سیاسی و بده و بستان دیپلماتیک به‌زعم آن‌ها بناست محدود شوند.
این رویکرد پس از توافق هسته‌ای در پیش‌گرفته شد، حال‌آنکه مسئله آن‌ها با ایران پیش از برجام، صرفاً موضوع هسته‌ای بود. به‌محض اینکه برنامه اقدام جامع مشترک در ریل اجرا قرار گرفت و کشورمان برای اثبات حسن نیت خود، تعهداتش را به‌طور کامل انجام داد، ترجیع‌بند نقض روح برجام از سوی ایران را مطرح کردند؛ با این دستاویز که جمهوری اسلامی در این توافق، متعهد به نشان دادن حسن نیت خود به غرب شده و انجام آزمایش‌های موشکی و حضور فعال در منطقه، با این وعده مغایرت دارد.
اتهام اروپا و آمریکا به کشورمان وارد نبود چراکه در هیچ بندی از مفاد توافق هسته‌ای، جمهوری اسلامی تعهدی نسبت به این دو موضوع نداد و زیر بار آن نرفت. در طول حدود چهار سال گذشته نیز به‌جز برخی اتهامات مهندسی‌شده از سوی آمریکا در سازمان ملل در خصوص نقض قطعنامه 2231 ناظر به تحریم تسلیحاتی کشورمان که درنهایت هم به اثبات نرسید، فشار واشنگتن - بروکسل در معیت رژیم صهیونیستی و ارتجاع منطقه راه به‌جایی نبرد.
از سوی دیگر، در مقطعی که ترامپ برای لگد زدن به برجام خیز برداشته بود، تروئیکای اروپایی در عوض جانب‌داری از ایران به دلیل رعایت همه معاهدات و پادمان‌های هسته‌ای، در کنار آمریکا ایستاد و خواستار تن دادن جمهوری اسلامی به خواسته نامشروع کاخ سفید شد تا از فروپاشیدن توافق هسته‌ای جلوگیری شود. این در حالی است که اروپا حتی پیش از آن و در دوره ریاست جمهوری اوباما هم ساز تقابل با جمهوری اسلامی در این دو موضوع حساس را کوک کرده بود و بعد از ورود ترامپ به کاخ سفید، فرصت را برای فشار بیشتر در این زمینه مغتنم شمرد.
اروپا افزون بر این، در کنار تطمیع و دادن وعده‌های سرخرمن مبنی بر اینکه همراهی ایران با جامعه جهانی موردنظر آن‌ها، گشایش‌های اقتصادی و رفع تحریم‌های آمریکا را درپی دارد، رسماً جمهوری اسلامی را تهدید کردند که در صورت عدم موافقت، مورد تحریم مضاعف قرار خواهد گرفت.
این در حالی است که مطالبه نامشروع و نامعقول برای کنار گذاشتن توان موشکی در منطقه‌ای که از طرف همین قدرت‌ها به‌شدت ناامن و متشنج شده، چیزی جز بالا بردن دست‌ها و تسلیم شدن در برابر آن‌ها نیست. رژیم صهیونیستی و عربستان، مجهز به پیشرفته‌ترین سلاح‌ها و ادوات نظامی آمریکایی هستند و غرب، درعین‌حال که نمایش شرم‌آوری در ماجرای انجام تعهداتش داشت، اکنون از جمهوری اسلامی می‌خواهد که با ضمانت آن‌ها، سلاح بر زمین بگذارد! خب، اگر وعده‌های قاره سبز و آمریکا قابل اتکا بود، پیش از آن در برجام باید آن را به اثبات می‌رساندند.
حتی با این فرض محال که دیپلمات‌های به‌ظاهر متشخص غربی، به صفر تا صد وعده‌هایشان عمل کرده و برای تأخیر در اجرای آن‌ها عذر تقصیر می‌آوردند، باز هم منطقی نبود که ایرانِ مستظهر به آموزه‌های قرآنی، از گزاره «ترهبون به عدوالله و عدوکم» عدول کند و دست از تقویت و تمهید قوای بازدارنده خود بردارد.
نه‌تنها ایران که در مظان و کانون تهدیدات منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای قرار دارد، بلکه هیچ کشور دیگری منهای این خصوصیات نیز حاضر نیست در انبارهای تسلیحاتی خود را با مشتی دروغ و تزویر کشورهای بدسابقه و بدعهد، گل بگیرد و آن‌ها را به پالوده‌خوری در میز مذاکره دعوت نماید. این نگاه کاریکاتوری که آتش‌بیاران معرکه هشت سال دفاع مقدس و حامیان تروریست‌های تکفیری اکنون عابد شده‌اند و می‌شود با آن‌ها به گفتگوی مسالمت‌آمیز پرداخت، وقتی نمایان‌تر می‌شود که بدانیم کشورهای برخوردار از تجهیزات مدرن و به‌روز شده، ابداً نمی‌گویند دنیای آینده، دنیای گفتگوست نه موشک‌ها.
علاوه بر این، کشورهای میکروسکوپی حاشیه خلیج‌فارس در حال خریدهای چند صد میلیون و میلیارد دلاری تجهیزات نظامی به دلیل ایران هراسی تبلیغ‌شده از جانب غرب هستند و به پشتوانه زرادخانه‌های خود، صراحتاً مواضع خصمانه علیه ایران اتخاذ می‌کنند. قارون‌های منطقه که عمر برخی از آن‌ها حتی به نیم دهه هم نمی‌رسد، پس از پیروزی بایدن در انتخابات، به خود جرئت داده و خواستار محدود شدن ایران در حوزه نظامی و منطقه‌ای طی مذاکرات احتمالی آمریکا با کشورمان شده‌اند.
جمهوری اسلامی بر این مبنا، پای میز مذاکره‌ای که کاخ سفید از هم‌اکنون نتیجه آن را ترسیم کرده نمی‌نشیند و آن را اساساً نامتوازن می‌داند. شرط اول مثمر ثمر بودن گپ و گفت با یک ‌طرف خارجی آن است که هر دو طرف، از قدرت برابر برخوردار باشند، چراکه در غیر این صورت، مذاکره جای خود را به تهدید و تحمیل می‌دهد. ضمن اینکه مذاکره برد- برد در قاموس غرب از بیخ و بن، بی‌معناست. اگر بنا باشد آمریکا از باب مثال در مسئله موشکی، قائل به‌تساوی عادلانه قدرت باشد، افزایش هژمونی برای این کشور بی‌معنا خواهد بود و بر این مبنا، واشنگتن وارد مذاکره‌ای نمی‌شود که بازنده و یا حتی از سهم برابر برخوردار باشد.
از این رو، ایران اسلامی برای در اختیار داشتن دست برتر در منطقه و تقویت توان بازدارندگی، منتظر مجوز و چراغ سبز قدرت‌ها نمی‌ماند. به تعبیر آیت‌الله رئیسی، جمهوری اسلامی به‌هیچ‌عنوان پای میز مذاکره‌ای نخواهد نشست که در پی محدودسازی قدرت دفاعی و امنیتی ما باشد و اگر لازم باشد، هر اقدام بازدارنده‌ای که نظام سلطه و آمریکا و رژیم صهیونیستی را از حرکت‌های شیطنت‌آمیز بازدارد، انجام خواهد داد.