بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - سرمقاله اعتماد/ زیر پوست شهر
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6044191
٢٣
٠
اعتماد / « زیر پوست شهر » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته رضا درستکار است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
یک هفته از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر گذشته و اغلب فیلم‌ها نمایش داده شده‌اند، بنابراین می‌توان به یک داوری نسبی درباره تولیدات سال 98 سینمای ایران دست پیدا کرد، اگرچه این همه بضاعت سینمای ایران نیست ولی می‌تواند رویکرد فیلمسازان را تا حدودی روشن کند و در نتیجه جهت‌گیری سینما را پیش چشم مخاطب بگذارد.
عجالتا به چند واقعیت درباره فیلم‌هایی که در جشنواره امسال نمایش داده شدند، می‌توان اشاره کرد:
یک؛ بخش مهمی از فیلم‌ها، تلخ و عبوس و عصبی‌اند که این قطعا منشعب از شرایط اجتماعی و فرهنگی ما در سال‌های اخیر است.
دو؛ با وجود گسترده شدن چنین تولیداتی، عموم منتقدان و مخاطبان سینما از این فضا استقبال نمی‌کنند، اما پرسش اینجاست که چرا فیلمسازان با وجود شنیدن نقد‌ها باز هم سراغ ساخت فیلم‌های تلخ می‌روند؟ به گمانم دلیلش بسیار روشن باشد؛ فیلمساز ترجیح می‌دهد نسبت معنادارش را با شرایط زیستی و فرهنگی اجتماعی خود حفظ کند.
سه؛ فیلم‌ها از فضای آپارتمانی و مینیمالیستی تحمیلی چند سال اخیر خارج شدند، چرا؟ باز هم دلیلش روشن است؛ مخاطبان سینمای ما فضای جدی و تولید واقعی سینمایی می‌خواهند، برای همین بخش مهمی از فیلم‌های امسال در فضای بیرونی خیابان (زیر پوست شهر) و... می‌گذرد.
چهار؛ فیلم‌ها بیشتر به جریان رئالیستی تعلق دارند چون از منظر تولید سینمایی فیلم‌های کمدی بیش از ظرفیت قصه‌ها و داستان‌های‌شان به تماشاگر امتیاز می‌دهند. انواع و اقسام رخدادهای فضای‌های لوکس و... مازاد نیاز فیلم‌ها هستند است.
پنج؛ علت اصلی اینکه بخش اعظمی از فیلم‌های امسال در فضای بیرونی و زیر پوست شهر می‌گذرد، تنگ شدن شرایط زیست انسان ایرانی است. هر قدر اقتصاد و مسائل مرتبط به گذران زندگی تنگ‌تر و سخت‌تر شود، کاراکترها و شخصیت‌های فیلم‌ها بیشتر وارد محیط شهری می‌شوند، زیرا کشمکش اصلی درست آنجا اتفاق می‌افتد.
شش؛ همچنین به اعتقاد من از منظر فنی و تکنیکی سینمای ایران رشد کرده است، دوربین‌ها سیال‌تر، کوچک‌تر و قابل حمل‌تر شده‌اند به همین دلیل فیلمساز رغبت بیشتری به محیط بیرون پیدا کرده است.
هفت؛ نکته پایانی این است که فیلمسازان متوجه شده‌اند برای تغییر وضعیت موجود باید نقش خود را در جامعه پررنگ‌تر کنند؛ آنجاست که سرنوشت اصلی رقم می‌خورد.