بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - شرق / « وداع مورالس با سرزمین آرزوها » عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم فریدون مجلسی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
می‌گویند عشق به قدرت نه‌فقط لذت‌بخش، بلکه اعتیاد‌آور است. این نکته درباره مورالس، رئیس‌جمهور مستعفی بولیوی، صدق می‌کند. او در سال 2005 به‌عنوان نخستین رئیس‌جمهور بومی کشورش با گرایش سوسیالیستی برگزیده و از 22 ژانویه 2006 مشغول به کار شد. قانون اساسی بولیوی اجازه می‌داد رئیس‌جمهور برای دو نوبت پنج ساله انتخاب شود. اصلاحیه‌ای به او اجازه داد برای بار سوم هم انتخاب شود. مورالس د‌ر کشورش محبوب بود و خدماتی به سود طبقات ضعیف و آسیب‌پذیر انجام داد. اما اعتیاد به قدرت مورالس را نیز اسیر خود کرد. در سال 2016 کوشید قانون اساسی بولیوی را اصلاح کند تا بتواند برای بار چهارم نیز انتخاب شود. این پیشنهاد به رفراندوم گذاشته شد و رأی نیاورد؛ موضوعی که نشان می‌دهد نظر مردم به هر دلیل از او برگشته بود. مورالس به جای اینکه نتیجه آرای مردم را بپذیرد، به دیوان عالی شکایت برد؛ به دادگاهی که اکثر اعضایش در دوران طولانی ریاست‌جمهوری مورالس گمارده او بودند. آن قضات چنین رأی دادند که اگر به رئیس‌جمهور اجازه شرکت در انتخابات داده نشود، حق حقوق بشری او مخدوش می‌شود؛ به عبار‌ت دیگر با ژستی پست‌مدرن که حقوق بشر را بالاتر از قانون اساسی قرار می‌داد، رأی ملت را باطل کردند!
محدودیت بقای در قدرت که باید اعتبار آن را برای جرج واشنگتن، نخستین رئیس‌جمهور آمریکا، قائل شد که وقتی برای بار سوم به او پیشنهاد دادند، با وجود محبوبیتی که داشت گفت: من جرج واشنگتن هستم، نمی‌خواهم کینگ جرج بشوم.
کینگ جرج یا جرج سوم پادشاه انگلیس بود که واشنگتن برای استقلال کشورش با ارتش او جنگیده بود. این سخن نشان می‌دهد او به‌درستی دریافته بود بقای در قدرت موجب می‌شود یک فرد نزد خود به‌نوعی احساس برتری شاهانه کند، در‌صورتی‌که اگر قرار باشد در پایان یکی، دو دوره به خانه‌اش بازگردد، این چشم‌انداز بازگشت به خانه، یعنی ادامه زندگی متعارف، او را ناچار می‌کند انسانی متعارف بماند. حکم ناموجه دادگاه عالی بولیوی مردم را به خشم آورد؛ به‌ویژه برای آنکه رئیس‌جمهور بومی و مردم‌گرا تدریجا به آسمان‌خراش مدرنی مجهز به فرودگاه چرخ‌بال بر بام و امکانات زندگی مدرن اشرافی از زمین تنیس اختصاصی تا سونا و جکوزی و تجهیزات زندگی گرم و نرم کوچ کرده بود. ادامه تظاهراتی که قطعا در میان کشورهای رقیب هم حامیانی داشته است، موجب شد در روزهای اخیر نیروهای پلیس نیز به شورشیان بپیوندند. پس از آن بود که فرمانده ارتش بولیوی به مورالس اعلام کرد میهمانی به پایان رسیده و زمان رفتن است و مورالس و معاونش که عملا امکانی برای بقای در قدرت نداشتند، با این استدلال که مایل به خون‌ریزی نیستند، استعفا دادند. مورالس با انتشار پیامی در توییتر گفته که به مکزیک پناه برده است. وزیر خارجه مکزیک پیام داده بود مورالس می‌تواند به آن کشور پناهنده شود. رئیس‌جمهور مستعفی همچنین تأکید کرده است که با «قدرت و انرژی بیشتر» به بولیوی بازخواهد گشت. ژانین آنز، معاون دوم سنا و از مخالفان دولت مورالس، وارد شهر لاپاز شده و اعلام کرده است می‌خواهد کنترل اوضاع را در دست بگیرد. او بعد از ورود به پایتخت بولیوی، ازسوی ارتش به پارلمان منتقل شده است. این نشانه بدی نیست. نشان بد این بود که فرمانده ارتش که پیشنهاد استعفا را داده بود خودش خواستار قدرت می‌شد. حالا این کشور، در آستانه تحولاتی است که احتمالا نقش ایالات متحده در آن، پررنگ‌تر از هر زمانی خواهد بود.