بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
سرمقاله آفرینش/ آقایان؛ مشکل این فوتبال، ساختاری است!
٧
٠
آفرینش / « ناکامی تیم امید و تحلیل های غلط؛ آقایان؛ مشکل این فوتبال، ساختاری است! » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم سعید ونکی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
اتفاقات و نتایج اخیر تیم ملی امید، از این حکایت دارد که مسیر صعود به المپیک توکیو چندان هموار نیست.
تنها دو بازی دوستانه تیم ملی فوتبال امید کافی بود تا بار دیگر شاهد سرازیر شدن سیل انتقادات کارشناسان و پیشکسوتان به وضعیت این تیم باشیم. دو شکست مقابل تیم نه چندان قدرتمند ازبکستان، مطابق انتظار نبود و همین مسئله تردیدها را برای طلسم شکنی این تیم و صعود به رقابت های المپیک، افزایش داده است.
اگر چه حسرت فوتبال ایران برای راهیابی به این رقابت ها 44 ساله شده اما به عقیده کارشناسان و پیشکسوتان، مشکلات فعلی تیم امید و ناکامی های اخیر، ریشه در انتخاب غلط فدراسیون و گماردن مربی جوانی چون فرهاد مجیدی روی نیمکت این تیم دارد؛ ادعایی که طلسم طولانی مدت فوتبال ایران روی آن خط بطلان می کشد.
اما برای رسیدن به تحلیلی جامع و فرار از این نوع نگاه های سطحی، نیازمند درک صحیحی از واقعیت های کنونی هستیم و شرایط حال حاضر فوتبال ایران، نشان می دهد که مسیرهای کنونی برای رسیدن به موفقیت هموار نیست. ترازهای مالی منفی، امکانات سخت افزاری ضعیف، چرخه معیوب پرورش بازیکن و عدم شایسته سالاری تنهاگوشه ای از واقعیت های پیش روی فوتبال ما است و با این شرایط، تقلیل دادن ناکامی ها به انتخاب های غلط فردی، یک خطای محاسباتی عظیم است.
وقتی مهم ترین رکن موفقیت در فوتبال که تولید و پرورش بازیکنان مستعد در رده های پایه است، با مشکلات عظیم مواجه و با کژکارکردهای اساسی دست و پنجه می کند، چگونه باید انتظار موفقیت تیم های ملی را در رده های بالاتر داشته باشیم؟ اگر مسیری غیر از این وجود داشت، چرا 44 سال است که تیم ایران با مربیان داخلی و خارجی نتوانسته به المپیک راه پیدا کند؟ چرا تیم ملی ما در جام ملت های آسیا بیش از چهار دهه است که در حسرت قهرمانی به سر برده؟ آیا مسیری که تاکنون در آن گام برداشتیم و صرفا با تکیه بر استعدادهای ذاتی فوتبالیست های مان به دنبال موفقیت بودیم، چیزی به جز ناکامی نصیب مان کرده؟ بدون شک، انتظار از تیم امید آن با هم با این نفرات کم تجربه و یک سرمربی جوان، انتظار بیهوده ای است و تا زمانی که ساختارهای فوتبال ایران اصلاح نشوند، این قصه ادامه دار خواهد بود.
اگرچه مدیریت دیمی در ایران و بی توجهی به پیش نیازهای اساسی، چنان آسیبی به فوتبال زده که اصلاح آن مدت زمان زیادی را صرف خواهد کرد اما در وضعیت فعلی راه دیگری باقی نمانده. یک بار برای همیشه، سیاست گذاران ورزش کشور باید ریسک تغییر و تحولات و اصلاحات اساسی فوتبال ایران را متقبل شوند، حتی به قیمت عقب افتادن و ناکامی چند ساله اما نتایج این اصلاحات ساختاری و تغییر ریل گذاری چنان مفید خواهند بود که این عقب افتادگی ظرف مدتی کوتاه جبران خواهد شد.