بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
ضرب‌الاجل‌های ایران یک‌ماهه شود
k ٦.٧
١٢
روزنامه سازندگی / متن پیش رو در سازندگی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
حشمت‌الله فلاحت‌پیشه| 120 روز از فرصت جمهوری اسلامی ایران به اروپا برای اجرای تعهدات برجام گذشت. امروز در آغاز ضرب‌العجل سوم چه باید کنیم‌؟ برای پاسخ به این سوال باید وضعیت روشنی از جایگاه فعلی و آنچه می‌خواهیم به دست بیاوریم و آنچه از دست داده‌ایم، داشته باشیم و با نگاهی تاکتیکی به موضوع، دیپلماسی کنیم، دچار دگم‌های ایدئولوژیک نباشیم و برای انتخاب مسیر درست باید پاسخ یک سوال را به روشنی بدهیم. در شرایط کنونی باید چه رفتاری از خود نشان بدهیم تا بیشترین منافع برای ما داشته باشد. در دو ضرب‌العجل 60 روزه‌ای که توسط ایران تعیین و سپری شد و در حال حاضر در نقطه آغاز ضرب‌العجل سوم هستیم، فارغ از هر رویکرد سیاسی که از جانب ایران یا علیه ایران اتخاذ شده و می‌شود، یک نکته روشن و واضح وجود دارد: «زمان در حال سپری شدن به ضرر جمهوری اسلامی ایران است».
گام سومی که از جانب ایران برداشته شد، همانند دو گام نخست، خالی از ملاحظات دیپلماتیک نیست. به عبارتی ایران سعی کرده است اقدامی را صورت دهد که خللی در روند موجود ایجاد نکند. چنین رفتارها و گام‌هایی می‌تواند تفسیر خاص خود را داشته باشد.
به طور مثال اجازه هر گونه تحقیق و توسعه در صنعت هسته‌ای به این معنی است که کشور می‌تواند دستاوردهای فنی را در صنعت هسته‌ای به دست بیاورد و این اقدام خوبی است اما این که این گام تا چه اندازه در شرایط فعلی ایران کمک‌کننده است یا در مقابل تحریم‌ها و کوتاهی‌های طرف مقابل این گام چه دستاوردی محسوب می‌شود، درگیر اما و اگرهای زیادی است. تصور می‌کنم با این نگاه، این دست از اقدامات نه تنها به نفع ایران نیست که نوعی وقت‌کشی است و برداشتن گام‌هایی که دستاوردهایی تا این اندازه دارند به ضرر ایران است.
نباید از یاد ببریم که موضوع برجام فارغ از تعارفات سیاسی به صورت روشن مساله‌ای دوطرفه بین ایران و آمریکا است و آمریکایی‌ها بدون هیچ گونه ملاحظه دیپلماتیکی در حال اعمال حداکثر فشار بر ایران هستند اما ایران هنوز درگیر ملاحظات دیپلماتیک است. این موضوع به این علت است که آمریکایی‌ها با ایران سخن می‌گویند، اما ایران با اروپا روبه‌روست، اروپایی که در حاشیه میز مذاکره است و از اساس در حول و حوش موضوع هسته‌ای ایران جایی ندارد و بازیگری غایب است.
هر آنچه در این صحنه دیده می‌شود، از جانب ایران و آمریکا و درباره ایران و آمریکا است و این در حالی است که اقدامات و پیام‌های آمریکا به صورت غیر‌مستقیم به ایران می‌رسد اما ایران مرتب با اروپا صحبت می‌کند، اروپایی که هر گونه رفتاری را با وزارت خزانه‌داری آمریکا تطبیق می‌دهد و طرح‌های فاقد محتوای عملیاتی و مورد نیاز منافع ملی را به آنها ارائه می‌دهد. در نتیجه این سیکل باطل هیچ نتیجه‌ای برای ایران ندارد. لذا جمهوری اسلامی ایران در گام سوم نباید ضرب‌العجل خود را دو ماهه تعیین می‌کرد. در شرایط فعلی کاهش زمان ضرب‌العجل‌ها از دو ماه به یک ماه بسیار ضروری است. با توجه به این که زمان به ضرر ایران است و آمریکایی‌ها در حال ورود به فضای انتخاباتی هستند - و در فضای انتخاباتی اقدام راهبردی لازمی شکل نمی‌گیرد - باید ضرب‌العجل سوم از جانب ایران 3 روزه تعیین شود. این گام اگر برای یک ماه باشد قابل‌تحمل است اما برای دو ماه تنها زمان زیادی صرف شده که بدون شک برنده آن ایران نیست. با تعیین ضرب‌الاجل یک ‌ماهه می‌توان این چشم‌انداز را داشت که اگر با پایان یک ماه، شرایط برای ایران تغییر نکرد، به قابلیت‌های قبلی در برجام بازگردد. اگر ایران به قابلیت‌های پیش از برجام باز گردد، نشان می‌دهد که این بازی می‌تواند به سمت توازی حرکت کند. دلیلی برای ترس ایران از اقدامات انتحاری آمریکا وجود ندارد. سقوط پهپاد آمریکایی و توازن نظامی فعلی و توان مدیریت جنگ توسط ایران باعث می‌شود آمریکا ادبیاتی جز بلوف نظامی نداشته باشد. هیچ دلیل واقعی وجود ندارد که در شرایط فعلی ایران تنها و تنها به دلیل برخی تهدیدات کاذب عقب‌نشینی کند و ملاحظات دیپلماتیک و سیاسی، منافع ملی را تحت‌الشعاع قرار دهد.