بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
یک مدال تاریخی در ورزش ایران
k ٣.٧
٠
ایران ورزشی / متن پیش رو در ایران ورزشی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
در میان هیاهوی همیشگی فوتبال ایران یک مدال تاریخی در تاریخ ورزش ایران کسب شد. مجتبی عابدینی با شکست آرتونگ توانست نخستین مدال تاریخ شمشیربازی ایران در مسابقات قهرمانی جهان را کسب کند. همان کسی که در شب گرم 21 مرداد 1395 در حالی که کمتر ورزش‌دوستی در ایران نام او را شنیده بود، توانسته بود با درخششی خیره‌کننده تا یک قدمی مدال برنز المپیک ریو برود و یک‌بار جماعت زیادی را در آن نیمه‌شب بیدار نگه‌دارد. اگرچه عابدینی در آخرین گام برابر حریفی از کره‌جنوبی کم آورد و به مدالی در المپیک دست نیافت اما این پایان راه برای او نبود و با ادامه روند رو به رشد خود سرانجام شب گذشته به یک مدال تاریخی دست یافت.
شاید از آن شب نیمه مرداد به بعد دیگر نام عابدینی از ذهن ورزش‌دوستان پاک شد اما این جوان پرتلاش ایرانی دست از تلاش نکشید و سرانجام صاحب مدالی شد که این روزها در اخبار ورزشی ایران در میان فتح‌الفتوح یک مدیر ورزشی رنگی گم شد. نخستین مدال برنز جهانی تاریخ ورزش ایران زیر سایه موافقت فیفا با پرداخت بدهی باشگاه استقلال به خاطر سال‌ها بی‌کفایتی مدیران این باشگاه نادیده گرفته شد. اگر اخبار را کمی مرور کنید نام عابدینی را در ماه‌های گذشته با یک ماجرای دیگر هم به یاد می‌آورید. ماجرایی که بیش از هر چیزی نشان‌دهنده رویکرد مدیریت، رسانه‌ها و افکار عمومی در ورزش ما به ورزش‌هایی مثل شمشیربازی است. چند ماه پیش و در جریان افتتاح موزه ورزش ایران مجتبی عابدینی پیراهنی که با آن در دو المپیک شرکت کرده بود را به موزه ورزش اهدا کرده بود. ولی به طرز عجیبی وقتی یکی از مسوولان ورزش ایران لباس اهدایی عابدینی را دید، گفت: «این هم برای ما گونی آورده»! چند ماه بعد از این حرف‌ها همانی که برای موزه ورزش ایران به گفته همان مسوول «گونی» آورده بود، یک مدال تاریخی برنز آورد.
سال‌هاست که مدال‌آوری ایران در المپیک به چند رشته خاص محدود می‌شود. هر سال هم که المپیک تمام می‌شود از ضرورت سرمایه‌گذاری و تلاش برای کسب مدال در رشته‌های دیگری غیر از کشتی و وزنه‌برداری و تکواندو تأکید می‌شود اما آنچه در عمل می‌بینیم، تمرکز تمام و کمال مدیریت ورزش در طول چهار سال روی فوتبال و همه حواشی ریز آن است تا به المپیک بعدی برسیم. اگر از المپیک قبلی تا اینجا حداقل یک مطالعه‌ای صورت می‌گرفت و روی سه رشته پر امید برای المپیک بعدی سرمایه‌گذاری می‌شد، خیلی محتمل است که ورزش ما از انحصار چند مدال محدود خارج شود اما چه کنیم که از وزیر ورزش ما تا هواداران عادی ورزش چندان توجهی به این ورزش‌ها و رویدادها ندارند!