بزرگنمايي:

اخبار محرمانه -
سوپر لیگ اروپا، ایده‏‌ای خلاف روح فوتبال
٩
٠
سازندگی / متن پیش رو در سازندگی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
جاناتان لیو| «نیمی از سطح زمین تحت مالکیت هیچ دولتی نیست.» این شعاری ست که در ابتدای فیلم معرفی روی وب سایت موسسه «Seasteading Insitut» قرار گرفته، سازمانی غیرانتفاعی که هدفش حل تمام مشکلات بشریت با ایجاد اجتماع ها و شهر های شناور در دریا هاست. این سازمان در سال 2008 توسط «پتری فریدمن»؛ نوه اقتصاددان آزادی خواه «میلتون فریدمن»، تاسیس شد و میلیون ها دلار در سرمایه گذاری تکنولوژی، به خصوص از طرف میلیاردری به نام «پیتر ثیل» به دست آورده؛ کسی که عضوی از هیئت رئیسه «فیسبوک»، یکی از موسسان PayPal و البته یکی از حامیان سرسخت «دونالد ترامپ» است!
افراد حاضر در این سازمان اعتقاد دارند اجتماعات شکل‌گرفته روی زمین درنهایت ناکامی بشریت را به همراه داشته و با توجه به گرمایش بیش از حد زمین، رشد جمعیت، و در آستانه فروپاشی قرار گرفتن دولت های ملی، تنها راه حل از بین بردن مسئولیت ها، افزایش لنگرها و ساخت آرمان‌شهر شناور روی آب است؛ مکانی که بدون مقررات، بدون تجاوز دولت ها، بدون احساس مسئولیت همیشگی نسبت به دیگران و البته مهم تر از همه بدون مالیات می تواند به بقای حیات بشری کمک کند.
اگر همه اینها تاحدی شما را یاد صحنه خاطره انگیز و به یادماندنی اپیزود «همه کنار هم‌اکنون» از انیمیشن سیمپسون ها می اندازد، پس مطمئن باشید که افراد زیادی در اتاق شان در «سیلیکون وَلی» هستند که این مسئله را کاملا جدی می بینند؛ افرادی که مواد غذایی خود را از طریق اینترنت سفارش می دهند و با برندهایی چون «ایزو-فوئل» یا «مایند جویس» (پروتئین هایی به شکل پودر) به حیات خود ادامه می دهند تا ذره ای اضافه‌وزن پیدا نکنند، افرادی که گویی تمام دیدگاه های خود را نسبت به زندگی آینده و جهان پیش‌رو از کتاب «آین راند» که در دوران تحصیل شان در دانشگاه خوانده اند، برگرفته اند.
این پروژه درواقع یکی از چندین مظهر رویدادی بزرگ‌تر است که در آن ثروتمندان جهان به طرز رو‌به‌افزایشی به دنبال عایق کردن خود از تحولات آینده با جدا کردن خود از جامعه ای بزرگ تر هستند. فراموش نکنید در همین حین که شما در حال خواندن این مطلب هستید، میلیاردرهایی وجود دارند که در «کنزاس» یا «نیوزلند» پناهگاه هایی برای خود ساخته اند که در صورت پیامدهای تغییرات آب و هوایی به آنجا پناه ببرند و از «نژاد برتر» (!) و «ژن خوب» (!) خودشان محافظت کنند. این تنها یک گوشه از حقیقت جهان پیش‌روست، جهانی که در آن افرادی همچون «جف بزوس» بنیان گذار سایت آمازون با افتخار از برنامه خود برای ساخت مجتمع های فضایی بزرگ رونمایی می کنند، پروژه ای عجیب که برای ثروتمندان فرصتی برای جدا کردن خود از عامه مردم و عدم پرداخت مالیات است و برای سایرین تنها یک منبع درآمد.
ماجرای عجیب اما اینجاست که در همین روزها برنامه تورنمنت «سوپر لیگ اروپا» از سوی «فوتبال لیکس» افشا شد، برنامه ای که بزرگان فوتبال اروپا به صورت مخفیانه طرح ریزی کرده اند، آن هم دور از چشمان «اتحادیه فوتبال اروپا»، طرحی که موسسه «Seasteading Insitut» را نیز به‌عنوان حامی مالی اش می بیند! در رقابت جدید که به نظر می رسد از سال 2024 به مرحله اجرا درآید، تنها 4 جایگاه از سی و دو جایگاه گروهی با رقابت های انتخابی مشخص می شود و جایگاه های دیگر نصیب قدرت های پنج لیگ معتبر اروپایی خواهد شد و تیم های کوچک تر از کشورهای کوچک تر به سطوح دوم و سوم فرستاده می شوند! در واقع بزرگان اروپا با پایان قرارداد خود با یوفا در سال 2021 درصدد هستند که شکل جدیدی از رقابت های «لیگ قهرمانان اروپا» را اجرایی کنند که بر اساس آن برخی از تیم ها بدون توجه به نتایجی که در لیگ های داخلی شان کسب کرده اند، می توانند همچنان در فصل آینده این رقابت ها باقی بمانند و تیم ها براساس نتایج کسب ‌شده در همین رقابت، با سقوط یا صعود مواجه خواهند شد. «کریستن اولسون»؛ رئیس انجمن حرفه ای لیگ های فوتبال اروپا در این رابطه گفت: «سیستم سقوط و صعود در لیگ قهرمانان اروپا بدین معناست که برخی تیم ها بدون توجه به نتایج کسب‌شده در لیگ های کشورهای خود می توانند همچنان در فصل آینده این رقابت ها باقی بمانند. به این ترتیب که با فرمت جدید، این تورنمنت به جای 8 گروه چهار تیمی در 4 گروه هشت تیمی برگزار خواهد شد و از هر گروه هم 5 تیم به مرحله بعدی صعود خواهند کرد.»
مسئله این است که در این طرح، نوعی بی رحمی و شرارت به‌وضوح به چشم می خورد؛ اینکه در بعضی لیگ های معتبر اروپایی چون بوندس لیگا آلمان، لیگ یک فرانسه و سری آ ایتالیا، تاحدودی میان باشگاه های برتر و دیگر باشگاه های حاضر در این لیگ ها فاصله افتاده، نکته قابل توجه و البته صحیحی است ولی ایده جدا کردن این تیم ها و قرار دادن آنها در لیگی دیگر، می تواند مضرات بسیار زیادی بر روح فوتبال و البته تفکر بشریت داشته باشد، ایده ای که با ایجاد اختلاف فاحش تیم های مطرح نسبت به سایر تیم ها، ضمن از بین بردن روح رقابت، به مرور منجر به عدم وابستگی میان تیم های بزرگ و لیگ های وطن شان خواهد شد و به آنها این احساس را القا خواهد کرد که «تافته جدا بافته» از سایرین هستند.
در این بین چندین سناریو پیش روی ما قرار دارد که برای کاهش آسیب های هر سناریو، احتیاط شرط عقل است و ضروری. البته شکل گیری این لیگ به نام سوپر لیگ اروپا هنوز به صورت 100% قطعی نشده و «اتحادیه فوتبال اروپا» (یوفا) و در راس آنها رئیس یوفا آن را یک «وَهم و رویا» لقب داده اما درعین حال مذاکراتش را با باشگاه هایی که از این ایده حمایت می کنند، به صورت جدی ادامه می دهد و قصد دارد با در نظر گرفتن تمامی جوانب، راه‌حلی خوب برای حل این مشکل پیدا کند، راه‌حلی که البته شاید با چند میلیون دلار کمک به یوفا حل شود! با این وجود «الکساندر چفرین» در این رابطه می گوید: «هنوز هیچ تصمیمی درباره فرمت جدید لیگ قهرمانان اروپا اتخاذ نشده و فقط ایده ها در حال بررسی هستند. درحال حاضر تنها نظرات و دیدگاه ها را می شنویم. اما ایده سوپر لیگ اروپا یک وهم و رویاست و هیچگاه مورد استقبال قرار نمی گیرد و حمایت یوفا را نخواهد داشت. ما ایده هایی در سر داریم و تنها چیزی که می توانم بگویم این ست که طرح سوپر لیگ به کلی منتفی است و تمامی باشگاه ها می توانند فرصت رقابت در تمامی تورنمنت های باشگاهی اروپایی را در اختیار داشته باشند. ما وظیفه داریم که به لهستان با 60 میلیون نفر جمعیت فکر کنیم، باید کشورهای دیگری همچون ترکیه یا روسیه را مد نظر قرار دهیم؛ هواداران باید اطمینان حاصل کنند که دلیل اصلی تصمیم ما برای برگزاری تورنمنتی جدید، صرفا حصول اطمینان از مشارکت هواداران سرتاسر اروپا در آن است نه یک تورنمنت انحصاری برای بزرگان.»
در کل ممکن است این اتفاقِ تازه یک پیشنهاد ابتدایی بی باکانه باشد، تلاشی از سوی باشگاه های بزرگ برای تضمین آنچه در اصل با ارائه این پیشنهاد بزرگ به دنبالش هستند و هرگونه توافقی برای آنها به منزله پیروزی باشد، اما مسیر پیش رو جای هیچ اشتباهی را باقی نمی گذارد. باشگاه های بزرگ در برپایی تورنمنتِ خود که از لحاظ مالی و رقابتی به نفع آنهاست مصر هستند چرا که درآمد بیشتری را می خواهند اما در این رقابت محال است تیم هایی نظیر «آژاکس» و حتی «تاتنهام» به مراحل پایانی راه یابند و هر سال تیم های مشخصی مقابل هم صف آرایی خواهند کرد، بدون هیچگونه سورپرایزی، بدون خلق شدن شگفتی.
شاید برخی معتقد باشند که بهترین واکنش نسبت به سیاست های این عده قلیل میلیاردر که خود را از همه مردم جهان برتر می بینند، نادیده گرفتن شان باشد اما آنچه در پس این سیاست قرار دارد را نمی توان تنها با چنین واکنشی ریشه کن کرد؛ علاقه به جدایی از جامعه بزرگ و تشکیل یک جامعه انحصاری با جمعیتی کمتر، جامعه ای خودمانی از دید میلیاردرها، جامعه ای که ما «معمولی ها» در آن جایی نداریم. مشکل بزرگ تر اینجاست که حالا فوتبال به عنوان ورزشی که متعلق به عموم مردم است نیز به وسیله ای برای دستیابی آنها به اهدافشان تبدیل شده و از گزند آنها در امان نمانده است. برای سال ها باشگاه های بزرگ با تُرش رویی درباره رسیدن پول از آنها به باشگاه های کوچک تر بحث کرده اند ولی در ملاء عام با مخفی کردن ذات خود، حضورشان در چنین رقابتی را با ژستی فداکارانه، ایجاد بهترین بستر ممکن برای سودرسی به تمام فوتبال اعلام کردند اما حالا این ادعا و تظاهر در فوتبال به سرعت در حال نقاب برداری است.
«نائومی کلین» در کتابش با نام «نه کافی نیست» اینگونه نوشته است: «آنچه من را درباره پدیده برترِ بقا نگران می کند - جدا از اتفاقات عجیب اش – این ست که هم زمان که ثروتمندان راه فرارِ مجلل خود را فراهم می کنند، تشویق و ترغیب برای ایجاد زیرساخت هایی که می تواند کمک حال همه مردم باشد، به شدت کاهش می یابد.»
اکنون می توان به صراحت و شفافیت گفت که فوتبال در سطح بالا برای دهه هاست که از ریشه های اصلی خود دور شده است؛ سرعت و فیزیک بازی، مهارت بازیکنان برتر و غیره دیگر شبیه به آنچه ما در کوچه و خیابان بازی می کردیم، نیست. فوتبال دیگر از محله ها خارج شده و به آکادمی ها نقل مکان کرده و ثروتِ کلانِ واردشده به صنعت فوتبال، آن را به قیفی برعکس و سخت برای رسیدن به سطح بالا مبدل ساخته است. ضمن اینکه رسانه ها و مصرف گرایی، از هواداری ساده که تنها برای تفریح و لذت بردن به تماشای فوتبال می پرداخت، چهره ای خشن و البته پولساز پرورش داده و آن را به یک فرهنگ تبدیل کرده است. با این وجود باز هم می‌شد به این دل خوش کرد که فوتبال هنوز برای تیم های نه‌چندان مطرح نیز شانس قائل است و این نظریه جاری بود که حداقل هر تیمی با کمی زمان، تلاش، تمرین و کمی شانس می تواند به قله برسد؛ این همان تنوعی ست که فوتبال و مردم به آن نیاز دارند. در فوتبال باید برای همه تیم ها ازجمله تیم های کوچکی همچون لسترسیتی یا حتی تیم ریشه داری همچون آژاکس که جزو باشگاه های متمول نیستند هم شرایطی برابر فراهم باشد تا بتوانند با تیم های بزرگ تر اروپا رقابت کنند. اما ایده تورنمنت «سوپر لیگ اروپا» بر این پایه و اساس استوار شده که تیم هایی که نمی توانند پول زیادی نصیب برگزارکنندگان تورنمنت کنند، جایی در این رقابت نخواهند داشت.